مدیریت استرس و اضطراب بیمار در مدت درمان

شما باید در برابر افراد خونسرد هوشیار باشید. در شرایط بحران این افراد می توانند از بیرون بسیار آرام و خونسرد به نظر برسند ولی در از درون نا آرام باشند و فریاد بزنند. در این مقاله به راه های مدیریت اضطراب و استرس بیمار در روند درمان خواهیم پرداخت.

با این حال، برای بسیاری از افراد واکنش بدنشان در “بحران” تند و پر تنش است و باعث می شود “حتی در شرایطی بی اهمیت و بی ارزش واکنش نشان دهند.

این احتمال وجود دارد که تعدادی از بیماران هنگام برخورد با جراحت، آسیب یا جراحی قریب الوقوع نوعی اضطراب را تجربه کنند.

حتی کسانی که ممکن است در سایر شرایط خونسرد باشند، به دلیل ناتوانی در برابر این اجبار احساس آسیب پذیری خاصی می کنند و تصور اینکه  آینده خود را به دست کسی که به خوبی نمی شناسند، بدهند برایشان کار آسانی نیست.

بسیاری از افراد به راحتی با شرایط روبرو می شوند، اما برای کسانی که نمی توانند به راحتی کنار آیند، اضطراب آنها می تواند تأثیر چشمگیری در نتایج درمانی داشته باشد.

شما باید بدانید که چگونه آن را مدیریت کنید.

عوارض استرس و اضطراب بیمار

اضطراب بيماران، محدوده توجه آنها را كاهش مي دهد. ممکن است شما تمامی کارها، یا آنچه را که اتفاق می افتد را توضیح دهید ولی به علت استرس و اضطراب باعث فراموشی بعضی موارد شوید.

همچنین روی اطلاعاتی که به شما می دهند نیز تأثیر می گذارد. ممکن است این اطلاعات تحریف شود یا تعمیم یابد.

حتی ممکن است اطلاعاتی که برای شما سودمند است، کاملاً فراموش شود.

اضطراب همچنین درک درد را دچار مشکل می کند. آنچه ممکن است بیماران در حالت آرامش تحمل کنند، هنگام اضطراب غیرقابل تحمل می شود.

حالت اضطراب حتی می تواند به عنوان عدم انگیزه نیز تعبیر شود. به همین دلیل، توانایی مدیریت استرس و اضطراب بیمار در طول درمان به سرعت به یک ضرورت تبدیل می شود.

چگونه استرس و اضطراب بیمار را مدیریت کنیم؟

در اینجا دو ابزار وجود دارد که می توانید در اقدامات درمانی روزمره از آنها استفاده کنید.

بر روی نحوه ی انتقال پیام تمرکز کنید: “این کار باعث احساس درد می شود”.

همیشه فرض بر این است که ما باید در مورد درمانی که انجام خواهد شد ، به بیماران اطلاع دهیم. من همچنین معتقدم که اگر چیزی صدمه دیده است، باید به آنها بگوییم.

در بعضی موارد، به نظر می رسد درک بیماران از دردی که آنها تجربه می کنند، افزایش می دهد. شواهدی زیادی نشان می دهد که چنین است.

دفعه دیگر که برای معالجه مراجعه می کنید و پزشک به شما می گوید ممکن است درد احساس کنید – حتی اگر جمله متداولی باشد، مانند “این کمی سوزش دارد” یا شما یک سوزش کم احساس می کنید”، به آنچه در ذهن شما اتفاق می افتد توجه کنید.

اگر روی روند درمان متمرکز شوید، شروع به درک آنچه در ضمیر ناخودآگاه تان اتفاق می افتد، می شوید و واقعاً جالب است.

مطمئناً بیماران خونسردی وجود دارند که می گویند هیچ چیزی را حس نمی کنند، اما بیشتر بیماران به دلیل دردی که در پیش رو دارند، آماده واکنش نشان دادن هستند.

یک معضل وجود دارد. آیا باید کاملاً صادق باشید و رضایت بیمار را از لحاظ دریافت اطلاعات دریافت کنید و نتیجه ی  بدتر از این که اگر چیزی نگفته بودید، دریافت کنید؟

اگر بیمار شما در حالتی نیمه مضطرب باشد، نتیجه بدتر خواهد شد، زیرا اضطراب به عنوان یک افزایش دهنده میزان درک درد شناخته شده است.

همچنین در نظر داشته باشید که بیماران مضطرب چیزی متفاوت ازکارهایی را که انجام می دهید درک می کنند.

پس چه کاری می توانید انجام دهید؟

در اینجا دو جمله ساده وجود دارد که پزشکان می توانند بیان کنند، اما تفاوت موجود تأثیر عمیقی بر درک بیماران می گذارد.

عبارتند از:

الف-  برخی از افراد با این روش احساس ناراحتی می کنند اما بسیاری از آنها اینگونه نیستند.

ب – اکثر مردم از این عمل ناراحت نمی شوند اما بعضی از افراد چنین احساسی دارند.

هر دو جمله می گویند برای برخی افراد انجام یک عمل دردناک است و برای برخی دیگر این گونه نیست، اما ترتیب کلمات تفاوت بزرگی را ایجاد می کند.

مغز به طور طبیعی بر بخشی از جمله ای که کلمه  “اما” را دنبال می کند تمرکز دارد.

وقتی پیام را انتقال می دهید و آن را با (اما بسیاری از آنها این را تجربه نمی کنند) (جمله الف) به پایان می برید، بیماران بر این واقعیت تمرکز می کنند که کاری که می خواهید انجام دهید باعث ایجاد ناراحتی برای بسیاری از افراد نمی شود.

وقتی از جمله ب استفاده می کنید برعکس جمله الف درست میشود.

نظم و ترتیبی که شما ارائه می دهید می تواند معضل را حل کند. شما می توانید صادق باشید و رضایت آگاهانه بگیرید، بدون اینکهموجب عکس العمل بیش از حد بیمار شوید.

با اندیشیدن در مورد نحوه ارائه اطلاعات، شما کنترل لازم بر روی اینکه توجه مغز به چه مواردی معطوف شده است را دارید و هرگونه اضطرابی که ممکن است بیماران داشته باشند را  کاهش دهید.

دفعه دیگری که باید احتمال احساس درد را به بیمار گوشزد کنید، در مورد پیام خود و نحوه ارائه اطلاعات فکر کنید. این کار تاثیر بسزایی درنتیجه خواهد داشت.

در نظر داشته باشید که استرس بر روی آنچه بیماران میشنوند تأثیر می گذارد

آیا تاکنون توجه کرده اید که وقتی در وضعیت استرس زا قرار دارید، توجه و تمرکز شما کاهش می یابد؟

استرس بر آنچه مردم می شنوند، احساس می کنند و می بینند تأثیر می گذارد. بنابراین، مهم است که از سطح استرس بیماران خود آگاه باشید.

استرس بخشی از مغز که مسئول زنده نگه داشتن بدن است را فعال می کند – اصلی ترین قسمت از مغز که بیشتر درگیر چگونه زنده  بیرون آمدن از وضعیت فعلی است.

قشر جلوی مغز یا بخش استدلال مغز کمتر درگیر می شود.

استرس، اطلاعاتی را که پردازش می شوند را تحریف، حذف و تعمیم می دهد. بنابراین چیزی که گفته میشود همان چیزی که شنیده می شود نمی باشد.

چیزی که باعث استرس شما می شود میتواند بسیار متفاوت از آنچه باعث استرس در دیگران می شود، باشد.

به همین دلیل از قضاوت یا فرضیات در مورد آنچه که می تواند استرس را در بیماران شما ایجاد کند، خودداری کنید.

در صورت امکان، سعی کنید از وضعیت استرس فعلی یا استرس درک شده از بیماران خود، آگاهی  پیدا کنید.

هنگامی که شما باید اطلاعات مهم را انتقال دهید و می دانید که فرد ممکن است تحت استرس باشد، مطمئن شوید اطلاعات شما به درستی انتقال یافته است.

این ممکن است شامل این باشد که از آنها بخواهید آنچه را که از اطلاعات شما دریافته اند بیان کنند. شما همچنین می توانید در حالی که روند را توضیح می دهید، حضور همراه یا دوست بیمار را درخواست دهید.

اطلاعات بیشتر در مورد تحریف، حذف و تعمیم

چند نکته مهم برای کمک به شما در درک آنچه اتفاق می افتد:

• ما جهان را از طریق پنج حس خود تجربه می کنیم – بینایی، شنوایی، لامسه ، چشایی و بویایی
• با ورود اطلاعات به مغز، ما آن را فیلتر می کنیم.
• ما این اطلاعات را تحریف یا حذف می کنیم یا تعمیم می دهیم
• سپس به صورت کلامی یا با رفتار پاسخ می دهیم

بیماران شما اطلاعاتی را که به آنها داده اید یا برای آنها توضیح داده شده است را تحریف یا حذف می دهند یا تعمیم می دهند.

بنابراین آنها ممکن است  یک روند را تغییر دهند یا به گونه ای پاسخ دهند که شما را گیج کنند.

این یک پدیده طبیعی است؛ درک آن ممکن است از اینکه ناامیدی شوید جلوگیری کند.

اگر می بینید که بیماران دستورالعمل های شما را اشتباه درک می کنند، نحوه توضیح را تغییر دهید یا روش کار را به روشی متفاوت نشان دهید.

چگونه باورها می تواند بر مغز تأثیر بگذارد:

بیماران همچنین می توانند اطلاعات را از طریق باورها  تحریف و یا حذف کنند و یا تعمیم دهند.

مغزرا مانند یک دوربین در نظر بگیرید. اطلاعات از طریق “لنز” وارد می شوند، که برای مغز دیدن، شنیدن، احساس، طعم و بو به منزله لنز است.

درست مانند دوربین که دارای فیلترهایی برای تغییر یک تصویر است، باورها می تواند اطلاعات را در مغز فیلتر کند و تجربه مردم جهان را تغییر می دهد.

برخی از باورها “فیلترها” که ممکن است شما از بیمارانتان شنیده باشید، عبارتند از:

• “من هرگز به چیزی که بودم برنمی گردم”
• “من مشکل دیسک دارم ، بنابراین هرگز بهتر نمی شوم”
• “فیزیوتراپی همیشه صدمه می زند”
• ‘هیچ کس نتوانسته به من کمک کند، بنابراین شما چه کاری انجام می دهید که متفاوت است”
• “من هرگز از این درد خلاص نخواهم شد”
• “پای من (بازو) هرگز همان جور نخواهد شد”
• “شما نمی توانید به من کمک کنید”

هنگامی که بیماران این چیزها را برای شما یا خودشان می گویند، آنها امکاناتی را که در تضاد با این فیلترها باشد را نیز مسدود می کنند.

این بدان معناست که آنها بهبود  یا روش هایی که ممکن است متفاوت از آنچه آنها در گذشته تجربه کرده اند باشد را متوجه نمی شوند.

همچنین به دنبال نقص یا ایراد در آنچه که شما انجام می دهید هستند.

چگونه با این باورها برخورد می کنید؟

دقیقاً مانند اینکه می توانید فیلترها را روی دوربین تغییر دهید، می توانید باورها را به چالش بکشید. هدف شما این است که باور بیمار خود را زیر سوال ببرید.

شما این کار را با گفتن مواردی مانند جملات زیر انجام می دهید:

• چطور این را میدانید؟’
• ‘به چه مدارکی نیاز دارید تا ببینید که در حال بهبود هستید؟
• ‘چه کسی این موضوع را به شما گفته؟’
• “بنابراین، آیا هیچ کس تاکنون از آسیب دیدگی کمر بهبود نیافته است؟”
• “چگونه می توانم به شما کمک کنم تا متوجه شوید که امکان بهبود وجود دارد؟”

این سؤالات باورهای ضمیمه شده را به چالش می کشد. برای پرسیدن آنها، یا موارد مشابه، باید رابطه خوبی با بیماران خود داشته باشید.

شما همچنین باید با حس کنجکاوی و نه درگیری سوال ها را بپرسید. برای به چالش کشیدن باور، سؤال شما باید یک مسئله باز باشد، که به بیماران اجازه می دهد تا درباره آنچه گفته اند فکر کنند.

هنگامی که این فرآیند را شروع می کنید، به دنبال علائمی باشید که بیمار در مورد سوال شما فکر می کند و اگر احساس کردید بیمار تمایل به تصور اینکه ممکن است این باور فعلی صحیح نباشد، دارد، با سؤالات بیشتر ادامه دهید.

چگونگی تشخیص “حذف” در اظهارات بیمار

هنگامی که در حال  مقایسه هستید، بیمار مقیاس را کنار می گذارد – برای مثال ، “درمان خوب بود (یا بد)”. در مقایسه با چی؟

بیماران ممکن است اطلاعاتی را درباره شخص، موضوع یا رویداد از دست دهند – به عنوان مثال، “احساس بی حوصلگی می کنم”. درباره چه چیزخاصی؟

آنها حالت های بدون ارجاع ارائه می دهند – به عنوان مثال، “این مهم نیست”. به طور خاص، چه چیزی مهم نیست؟

حذف ها اغلب در ارتباطات مورد استفاده قرار می گیرند و لازم نیست که تک تک موارد را به چالش بکشید. شاید لازم باشد تنها حالتی را که در آن حذف شده است به چالش بکشید، تا  بهتر منظور فرد را بفهمید.

برای کمک به شما در شناسایی حذف ها، لیست زیر را تهیه کردم. به هر عبارت نگاه کنید و به آنچه حذف شده است فکر کنید.

 چگونه می توانید متوجه این عبارت ها شوید؟

بیانیه های بدون مرجع:

• “مردم به من فشار می آورند- اجبار می کنند”
• “آنها نمی دانند چه می کنند”
• “این یک چیز بد به نظر می رسد، نیست؟”
• “همه گاهی اوقات  آن روش را صلاح می دانند”
• “دیگر کار نمی کند”

مقایسه کردن:

• “این درمان خطرناک تر است”
• ‘این بیشتر شبیه به آن است’
• “این کارآمدترین روش است”
• “او بهترین است”
• “او سخت ترین است”

حذف ساده:

• ‘همیشه’
• “تا سال آینده، دیگر هرگز این کار را نمی کنم”
• “ما همه را پشت سر گذاشتیم”
• “این اثر ندارد”
• “همه چیز در هم پیچیده است”

چگونه می توان سه شکل  تعمیم که بیماران ممکن است از آن استفاده کنند را تشخیص داد:

ضرورت

چندین روش وجود دارد که در گفتگو می توان تعمیم داد. در اینجا دو تا از متداول ترین تعمیم ها وجود دارد که ممکن است هنگام مشاوره با بیماران خود با آنها روبرو شوید.

در مکالمه، بیماران معمولاً از کلماتی استفاده می کنند که نشان دهنده ضرورت است، خصوصاً هنگام در نظر گرفتن برنامه های تمرینی در خانه.

مثالها: ( باید- در شدت اجبار مختلف مانند حتما باید، باید، بهتر است، لازم است )

این عبارات حاکی از آن است که در مورد الزام به انجام یا خودداری از انجام کاری، تعمیم وجود دارد. غالباً افرادی که این چیزها را می گویند فکر نمی کنند که اگر تصمیم دیگری بگیرند چه اتفاقی خواهد افتاد.

شما می توانید به بیماران خود کمک کنید تا تصمیم بگیرند که آیا می خواهند عملی انجام دهند یا خیر. اگر این است که آنها زبان خود را از حالت اجبار به اختیار تغییر دهند.

شما می توانید نظرات بالا را با این موارد به چالش بکشید:

“اگر این کار را نکردید چه اتفاقی می افتد؟”

“فرض کنید شما کار دیگری انجام داده اید، چه اتفاقی خواهد افتاد؟”

هدف شما این است که بیماران در مورد تعمیم هایی که انجام می دهند فکر کنند و درباره اینکه آیا می خواهند رفتار مورد نظر را انجام دهند، مصمم باشند.

امکان

شکل دوم تعمیم که پزشکان اغلب می شنوند استفاده از کلماتی است که اشاره به احتمال دارند. کلماتی مانند:

• نمی توانید
• غیرممکن است
• امکان پذیر نیست

شما می توانید نظری مانند این را با این موارد به چالش بکشید:

در صورت انجام چه اتفاقی خواهد افتاد؟

“چه چیزی شما را متوقف می کند؟”

“فرض کنید شما این کار را انجام دادید؟”

‘کدام بخش از این را نمی تواند انجام دهد؟”

سور عمومی Universal Qualifiers

این نوع سوم تعمیم بسیار متداول است. مثالها:

• همیشه
• هرگز
• همه

یک روش ساده برای به چالش کشیدن عبارات شامل این کلمات این است که با لحن سؤال، عبارات را بلندتر بیان کنید.

شما این کار را با استفاده از روش بالا بردن انتهای جمله (در زبان انگلیسی upward می گویند) انجام دهید.

با این کار شما در مورد ماهیت ثابت نظر آنها هشدار می دهید و صحت آن را زیر سوال می برید. این روش ممکن است مکالمه را به ابعاد  دیگربکشد.

به یاد داشته باشید، برای به چالش کشیدن تعمیم، شما باید ارتباط خوبی داشته باشید تا بیماران بتوانند درمورد نظرات خود فکر کنند و از پاسخ شما احساس تهدید به آنها دست ندهد.

چگونه بیماران اطلاعات را تحریف می کنند؟

وقتی اطلاعات به مغز می رسد اغلب تحریف می شود و این کار به چهار روش انجام می شود:

• فرضیه ها
• خواندن ذهن
• ایجاد پیوندهای علت و معلولی
• معنا دادن به چیزی که صحیح نیست

تحریف اطلاعات علت بسیار متداول سوء ارتباطات بین بیمار و پزشک است. با گوش دادن به شما، بیماران می توانند آنچه را که می گویید به هر یک از این چهار روش تحریف کنند.

حتی هنگام گوش دادن به بیماران خود، ممکن است دقیقاً به همان روشها صحبت های آنها را تحریف کنید.

در اینجا چند روش وجود دارد که می توانید رایج ترین تحریف ها را به چالش بکشید:

فرضیات:

“آیا می گویی …؟”

“آیا شما فرض می کنید که …”

“آیا من آن را …”

خواندن ذهن (از طریق ارتباط خوب):

“چگونه می دانید؟”

“چگونه می دانید این به معنی X است؟”

“منظور شما به طور خاص چیست؟”

هنگامی که فرضیه یا ذهن خوانی احتمالی را می شنوید، با فرض اینکه شما با بیمار رابطه استثنایی دارید، سعی کنید نظرش را با یکی از گفته ها یا سوالات فوق به چالش بکشید.

همانطور که می بینید، روش های بسیاری برای اینکه آنچه می بینیم، می شنویم و احساس می کنیم در مغز تغییر کند وجود دارد.

طبیعی است که مغز بتواند اطلاعات را تحریف و یا حذف کند و یا تعمیم دهد. این کار را انجام می دهد تا از حجم اطلاعات بالقوه ای که دریافت می کند اشباع نگردد.

وظیفه شما، پزشک، تعیین این است که آیا تغییر، حذف یا تعمیم اثر منفی بر ارتباط دارد یا خیر. اگر دارد، این وظیفه شماست که آنچه گفته و درک می شود را روشن کنید.

سوء تفاهم غالباً نتیجه عدم شفاف سازی یا عدم درک محتوای یك پیام است.

اگر می خواهید مهارت های ارتباطی خود را هنگام کار با بیماران سرسخت تر کنترل کنید، ممکن است که با یک مربی کار کنید و یا حتی کارمندان شما از آموزش در این زمینه بهره مند شوند.

با ما تماس بگیرید و اطلاعات بیشتری درباره آنچه ما به شما پیشنهاد می کنیم کسب کنید.

بیشتر بخوانید: چگونه با گفتگوهای درونی منفی بیمار برخورد کنیم؟

تیم متخصصان حرفه ای ما در کلینیک دایان تجربه کار با کودکان و سالمندان و انواع بیماران را داشته است.

آنها می توانند در روند درمان بیمار شما را از لحاظ روحی و روانی حمایت کنند. شما می توانید جهت مشاوره و صحبت با یکی از متخصصان ما یک وقت ملاقات تنظیم کنید.

شماره تماس های کلینیک دایان: ۰۲۱۲۲۷۶۴۵۵۵ – ۰۲۱۲۲۷۸۶۰۴۹ – ۰۹۱۲۸۳۴۰۵۳

برای دریافت اطلاعات بیشتر در مورد کلینیک و نحوه ارائه خدمات فیزیوتراپی در منزل با تماس بگیرید.

فیزیوتراپی در قیطریه