شناسایی و درمان درد مفصل ناشی از دیابت

درد مفصل و دیابت

دیابت و درد مفصل بیماری های غیر وابسته ای در نظر گرفته می شوند. درد مفصل می‌تواند واکنشی به یک بیماری، جراحت یا آرتروز باشد و می‌تواند مزمن (طولانی مدت) یا حاد (کوتاه مدت) باشد.

دیابت به دلیل استفاده ناصحیح بدن از هورمون انسولین یا تولید نشدن این هورمون به اندازه کافی، که بر میزان قند خون تاثیر می گذارد، ایجاد می شود.

یک مشکل مرتبط با هورمون و سطح قند خون چه ارتباطی می تواند با سلامتی مفصل داشته باشد؟

دیابت با علائم و عوارض جانبی گسترده‌ای می‌تواند در ارتباط باشد. طبق گزارش مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها معمولا افراد مبتلا به آرتروز دیابت نیز دارند.

یک ارتباط قوی انکار ناپذیر بین این دو بیماری وجود دارد.

آرتروپاتی دیابتی

دیابت می تواند به مفاصل آسیب بزند. این مشکل آرتروپاتی دیابتی نام دارد.

بر خلاف دردی که در اثر یک حادثه سریع بروز می کند، درد آرتروپاتی به مرور زمان ایجاد میشود.

علائم دیگر شامل موارد زیر است:

• کلفتی پوست
• تغییرات در پا
• شانه های دردناک
• سندروم تونل کارپال

مفصل جایی است که  دو استخوان به هم میرسند. زمانیکه یک استخوان مفصل فرسوده شود، حمایتی که فراهم می کند از بین می رود.

درد مفصل ناشی از آرتروپاتی دیابتی به شکل های مختلفی ظاهر می شود.

مفصل شارکو

مفصل شارکو (Charcot) وقتی اتفاق می افتد که آسیب عصبی ناشی از دیابت موجب شود یک مفصل بشکند.

مفصل شارکو همچنین آرتروپاتی نوروپاتیک نامیده می شود.

 این عارضه در پاها و قوزک افراد دیابتی مشاهده می شود. آسیب عصبی در پا در میان دیابتی ها معمول است؛ آسیبی که ممکن است منجر به مفصل شارکو شود.

 از دست رفتن عملکرد عصبی موجب بی حسی خواهد شد. افرادی که با پاهای بی حس راه می روند بیشتر احتمال دارد که بدون این که متوجه شوند دچار پیچ خوردگی و جراحت رباط ها شوند.

این جراحات بر مفاصل فشار وارد می کنند و در نهایت می‌توانند باعث فرسودگی آنها شوند.

آسیب شدید منجر به دفورمیتی ها در پا و دیگر مفاصل آسیب دیده می شود. دفرمیتی های استخوانی در مفصل شارکو با مداخلات اولیه قابل پیشگیری هستند.

علائم این عارضه شامل موارد زیر است:

• مفاصل دردناک
• تورم و قرمزی
• بی حسی
• گرم بودن یک ناحیه هنگام لمس
• تغییرات در ظاهر پا

اگر پزشک به این نتیجه رسید که درد مفصل تان به مفصل شارکوی دیابتی مرتبط است، مهم است که استفاده از نواحی آسیب دیده را برای پیشگیری از دفرمتی های استخوانی محدود کنید.

اگر پاهایتان بی حس است برای ایجاد حمایت بیشتر پوشیدن ارتوتیک ها را در نظر بگیرید.

 استئوآرتریت و دیابت نوع ۲

 استئوآرتریت شایع ترین شکل آرتروز است. این بیماری می‌تواند در اثر اضافه وزن که یک مشکل شایع در میان افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ است ایجاد یا تشدید شود.

 برخلاف بیماری مفصل شارکو، استئوآرتریت مستقیماً به علت دیابت ایجاد نمی شود. در عوض، اضافه وزن خطر ابتلا به هر دو مورد استئوآرتریت و دیابت نوع ۲ را افزایش می‌دهد.

استئوآرتریت وقتی اتفاق می افتد که غضروف بین مفاصل فرسوده شود. فرسودگی غضروف موجب ساییده شدن استخوان ها به یکدیگر و در نتیجه درد مفصل می شود.

در حالیکه پارگی و فرسودگی مفصل تا حدی در میان افراد مسن طبیعی است اما اضافه وزن این روند را تسریع می کند.

ممکن است متوجه شوید که حرکت دادن دست و پا برایتان سخت تر و سخت تر و همچنین تورم مفاصل بیشتر می شود.

مفاصل ران و زانو ها شایع ترین نواحی هستند که با استئوارتریت آسیب می بینند.

بهترین راه برای درمان استئوآرتریت کنترل وزن است. اضافه وزن، فشار بیشتری را بر استخوان ها وارد می کند.

همچنین موجب می شود که کنترل دیابت سخت‌تر شود،  بنابراین کاهش وزن اضافه، نه تنها درد مزمن مفاصل را کاهش می دهد بلکه احتمالاً علائم دیابت را نیز کاهش خواهد داد.

 گفته می‌شود از دست دادن ۱۵ پوند وزن می تواند درد زانو را تا ۵۰ درصد کاهش دهد. حرکت فیزیکی نیز به نرم شدن مفاصل کمک میکند در نتیجه درد کمتری را حس خواهید کرد.

پزشک داروهای ضد درد را تجویز می کند تا وقتی ناراحتی ناشی از استئوارتریت برایتان غیرقابل تحمل شد آنها را مصرف کنید.

در موارد شدید ممکن است به جراحی مانند تعویض زانو نیاز باشد.

بیشتر بخوانید: فیزیوتراپی آرتروز

آرتریت روماتوئید و دیابت نوع یک

 انواع مختلفی از دیابت وجود دارد. درد مفصل ناشی از آرتروز به شکل های مختلفی ظاهر می شود. آرتریت روماتوئید یک بیماری التهابی است که علت آن یک بیماری خود ایمنی می باشد.

در حالی که ممکن است مانند استئوآرتریت تورم قرمزی وجود داشته باشد اما علت روماتوئید آرتریت اضافه وزن نیست.

در حقیقت دلایل اصلی آرتریت روماتوئید ناشناخته است. اگرسابقه خانوادگی یک بیماری خود ایمنی دارید، ممکن است در معرض خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید باشید.

دیابت نوع یک نیز در دسته بیماری‌های خود ایمنی قرار می گیرد که این گویای رابطه احتمالی بین این دو است.

این بیماری ها همچنین علائم التهابی مشترکی دارند. آرتریت روماتوئید و دیابت نوع ۲ هر دو موجب افزایش سطح اینترلوکین ۶ و پروتئین واکنشی سی می‌شوند.

بعضی داروهای آرتروز می‌توانند به کاهش سطح این موارد و بهبود هر دو بیماری کمک کنند.

درد و تورم ویژگی های اصلی آرتریت روماتوئید است. علائم ممکن است بدون هیچ نشانه ای بیایند و بروند.

درمانی برای بیماری های خود ایمنی مانند آرتریت روماتوئید وجود ندارد، بنابراین تمرکز درمان بر روی کاهش تورمی است که موجب علائم می شود.

داروهای زیر از جمله دارو های جدیدتر آرتریت روماتوئید هستند:

•  اتانرسپت
•  آدالیمومب
•  اینفیلیکسیماب

این سه دارو ممکن است برای کاهش خطر دیابت نوع ۲ مفید باشند. دیابت نوع ۲ با تورم ارتباط داده می شود که این داروها می تواند به کنترل آن کمک کنند.

در یک مطالعه خطر دیابت نوع ۲ برای افرادی که این داروها را مصرف کرده بودند کاهش پیدا کرد.

‌خلاصه

 کلید مقابله با درد مفصلی مرتبط با دیابت تشخیص زودهنگام آن است.

در حالیکه این بیماری ها قابل درمان نیستند اما روش هایی وجود دارند که می‌توانند به حداقل رساندن درد و ناراحتی ناشی از آن ها کمک کنند.

اگر متوجه تورم، قرمزی، درد یا بی حسی در پاها یا و ساق و ران هایتان شده اید، با پزشک تان تماس بگیرید.این علائم باید هرچه سریع تر بررسی شوند.

اگر دیابت دارید یا فکر می‌کنید که در خطر هستید حتما با پزشک درباره عوامل خطرزای شخصی که می تواند با درد مفصل مرتبط باشد صحبت کنید.

برای کسب اطلاعات بیشتر و دریافت نوبت با شماره های ۰۲۱۲۲۷۶۴۵۵۵ – ۰۲۱۲۲۷۸۶۰۴۹ – ۰۹۱۲۸۳۴۰۵۳ تماس بگیرید.

بیشتر بخوانید: فیزیوتراپی در منزل

فیزیوتراپی در پاسداران