دانستن اینکه چه مواد غذایی را به بدنمان می رسانیم، به اندازه دانستن اینکه چه مواد شیمیایی را نباید به پوستمان بزنیم اهمیت دارد.
از درد و کوفتگی بدن خسته شدی؟
تماس بگیر و وقت معاینه یا فیزیوتراپی تنظیم کن!
شکر تصفیه شده
شیرینی ها، طعم دهنده ها و چیزهایی مثل آنها بسیار خوشایند هستند. بیایید نگاه دقیقی به برنامه غذایی مان از لحاظ میزان مصرف شکر بیاندازیم.
چندین نوع شکر وجود دارد:
گلوکز– این نوع شکر به طور طبیعی در میوه ها و سبزیجات وجود دارد. گلوکز همیشه در جریان خون وجود دارد و یک عنصر کلیدی در عملکرد های متابولیک تمام گیاهان و جانوران است.
دکستروز -که با عنوان شکر غلات شناخته می شود به طور صنعتی از نشاسته ها بدست می آید.
فروکتوز– شکر طبیعی موجود در میوه ها
لاکتوز– شکر شیر
ساکاروز– شکر تصفیه شده ای که در کارخانه از نیشکر و چغندر گرفته می شود.
شکر تصفیه شده شکری است که هیچ گونه نمک، فیبر، پروتئین، ویتامین و املاح معدنی در آن وجود ندارد.
تمام تمام این موارد از شکر گرفته شده اند تا یک ماده سفید بلوری شکل به دست بیاید که هیچ گونه ارزش غذایی ندارد و فقط برای بدن کالری فراهم میکند.
ساکاروز به عنوان یک کربوهیدرات شناخته می شود و کربوهیدرت یک عبارت عمومی برای توصیف یک ترکیب چند گانه از کربن، هیدروژن و اکسیژن است.
شکر ها در طبیعت وجود دارند و تمام غذاها به آسانی در بدن متابولیزه می شوند.
از سوی دیگر ساکاروز که هیچ ماده معدنی در خود ندارد، تبدیل به نشاسته ای میشود که قابلیت متابولیزه شدن به طور کامل در بدن را نخواهد داشت و در نتیجه به شکل متابولیت هایی مانند پیروویک اسید و قندهای ناپایداری که شامل پنج اتم کربن هستند در می آید.
سمی که در این روند تولید میشود تنفس سلول ها را مختل می کند و جلوی دستیابی سلولها به میزان اکسیژن کافی که نیاز دارند تا درست کار کنند را میگیرند.
این متابولیت های سمی به شکل رادیکال های آزادی یا فرمت اکسیداسیون، پیوسته به دنبال پایدار کردن خودشان خواهند بود و این کار را با دزدیدن الکترونهای موجود در سلولهای سالم بدن انجام می دهند.
این کار باعث تخریب سلول و در نهایت مرگ آن می شود.
دلیل دیگر پرهیز از شکر، کند کردن روند پیری است. اگر می خواهید جوانتر به نظر برسید لازم است که مصرف شکر تان را تا حد ممکن کم کنید.
مصرف شکر قابل توجه ترین عامل در تسریع روند پیری است.
شکر این کار را با متصل کردن خودش به پروتئین های بدن و تشکیل مواد پروتئینی قندی جدیدی که ترکیبات گلیکوزیله نهایی پیشرفته (AGE) نامیده می شوند، انجام می دهد.
هر چه سطح AGE بالاتر باشد روند پیری سریع تر خواهد شد.
ترکیبات گلیکوزیله نهایی پیشرفته به شکل ترکیبات زرد-قهوه ای رنگ که ظاهر سختی دارند دیده می شوند و در نتیجه پیوند با پروتئین های موجود در بافت بدن به وجود می آیند.
این رویه پیش ماده بیماریهای دژنراتیو است و می تواند خودش را در ابتدا به صورت چین و چروک پوست وخاکستری شدن مو نشان دهد.
تمام شکرهای تصفیه شده پاراسیتیک هستند، آنها هیچ پروتئین یا مواد معدنی و البته هیچ ارزش غذایی ندارند. آنها املاح معدنی با ارزش بدن را ازبین میبرند.
شکر ممکن است موجب کمبود مس شود و کمبود مس موجب کاهش الاستیسیتی رگ ها و سرخرگ ها و در نهایت منجر به آنوریسم و سکته قلبی میشود.
بدن باید ساکاروز را هضم و سم زدایی کند و در نهایت آن را از بین ببرد؛ زیرا نمی تواند از آن ساختار سلولی بسازد.
معمولا بدن با استفاده از عناصر واکنش دهنده ای مانند سدیم منیزیم، پتاسیم و کلسیم با ساکاروز مبارزه می کند؛ به این صورت که این عناصر، ترکیباتی را با ساکروز مهاجم میسازند تا آن را تبدیل به یک ماده شیمیایی کنند که بتواند توسط بدن ذخیره یا دفع شود.
قند اضافه ابتدا به صورت گلیکوژن در کبد ذخیره می شود.
اگر مقدار قند به حدی برسد که کبد نتواند آن را در خود ذخیره کند، سموم ساکاروز انباشته شده را به شکل اسیدهای چرب به جریان خون بر می گرداند و بعد از آن این اسیدهای چرب به قسمت‌های ذخیره‌سازی بدن یعنی شکم، ران ها، ناحیه لگن، سینه ها و پشت بازو برده می شوند.
زمانی که این قسمت های ذخیره سازی نیز پر شوند، بدن شروع به پخش کردن اسیدهای متابولیک در اندام های فعالی مانند قلب و کلیه می کند.
این مسئله به نوبه خود موجب برهم خوردن تعادل هورمون ها و فشار خون غیر عادی می شود؛ زیرا سیستم های گردش خون و لنفاوی مورد تهاجم میگیرند و ذخایر ویتامین c حیاتی آنها تخلیه می شود و سیستم قلبی عروقی در معرض خطر قرار می گیرد.
علاوه بر تمام اینها با سلولیت، واریس سیاهرگ ها و پوسیدگی دندان چه کنیم؟
کودکان ممکن است به خاطر یک کمبود ماده معدنی ساده دچار بیش فعالی شوند که منجر به اختلال کم توجهی- بیش فعالی، اختلال کمبود توجه بزرگسالان و اختلال در فعالیت مغز خواهد شد و اینها افزایش ناپایداری احساسی و پرخاشگری در کلاس را در پی خواهند داشت.
همانطور که آثار تخریب گر شکر ادامه پیدا می کند، ممکن است جلوی عملکرد لوزالمعده نیز گرفته شود و در نتیجه آنزیم هایی مانند تریپسین و کیموتریپسین آسیب ببینند، آنزیم هایی که وجودشان برای روندهای ترمیمی بدن و برای پیشگیری از رشدهای سرطانی حیاتی هستند.
مصرف بیش از حد شکر همچنین با بیماریهای پارکینسون و آلزایمر ارتباط دارد. مشاهده شده است که حذف کامل شکر از برنامه غذایی نتایج چشمگیری را در درمان سرطان، دیابت و بیماری های قلبی داشته است.
پرهیز از شکر تصفیه شده: صرف نظر از تمام چیزهای سفید
با مصرف نکردن شکر، ذخیره سازی ماده مغذی کرومیوم افزایش پیدا میکند.
این ماده در کلم بروکلی، پنیر، لوبیای خشک و مرغ یافت می شود.
کرونیوم یک عنصر کم مقدار (trace element) است که وجود آن برای متابولیسم انسولین در بدن حیاتی است.
کرومیوم همچنین می تواند به حداقل کردن تغییرات حالات روحی که ممکن است در اثر نیاز به شکر ایجاد شوند، کمک کند.
هنگام ورزش کردن کرومیوم حجم ماهیچه ها را افزایش و حجم بدن را کاهش میدهد.
در حالی که کاهش چربی بدن یک تاثیر کلی مثبت فیزیکی خواهد داشت و بدن را لاغر تر و قویتر میکند.
