دررفتگی مفصل شانه

دررفتگی مفصل شانه چیست؟

 دررفتگی مفصل شانه زمانی اتفاق می افتد که گردی بالای استخوان بازو (هومروس) در اثر فشاری که به آن وارد می شود کاملا از محل طبیعی خود در سوکت شانه (حفره گلنوئید) خارج شود.

 دررفتگی مفصل شانه معمولاً با درد شدیدی همراه است و باعث میشود تا وقتیکه استخوان بازو به سر جایش در سوکت بازنگشته است، فرد نتواند بازویش را تکان دهد.

یک ساب لاکسیشن (subluxation) شانه یک دررفتگی جزئی در مفصل شانه است به طوریکه قسمتی از مفصل شانه از جای قبلی خود بیرون می آید.

 چه چیزی موجب دررفتگی مفصل شانه میشود؟

 شانه پر تحرک ترین مفصل در بدن است و دامنه حرکت خیلی زیادی دارد.

شانه به شما این امکان را می‌دهد که بازویتان را تا بالای سرتان بالا ببرید، آن را از پهلوهایتان دور کنید، آن را به سمت پشت سر و کمرتان بچرخانید و آن را در چندین جهت حرکت دهید اما هزینه این دامنه حرکت زیاد به خطر افتادن پایداری آن است.

 دررفتگی مفصل شانه و ساب لاکسیشن شانه می‌تواند در اثر یک حادثه ناگهانی یا عدم ثبات مفصل شانه رخ دهد.

 شایع ترین دلایل دررفتگی مفصل شانه

1- دررفتگی مفصل شانه در اثر حادثه

 دررفتگی سریع یا ناگهانی مفصل شانه، زمانی اتفاق می‌افتد که شانه در موقعیت آسیب پذیری قرار داشته باشد و با سرعت زیادی از جای خود خارج شود.

معمولا در اثر این نوع دررفتگی بازو از جای خود خارج شده و به یک سمت متمایل می شود.

جراحتی با این توصیفات معمولا هنگام حرکت تکل در فوتبال یا هنگام زمین خوردن اتفاق می‌افتد.

2- کشیدگی بیش از حد و مکرر رباط شانه

 گهگاه افرادی که رباط های سستی در شانه هایشان دارند ممکن است خیلی ساده دچار در رفتگی مفصل شانه شوند.

این افزایش ناپایداری منفعل شانه گاهی اوقات تنها مربوط به آناتومی نرمال بدن است و گاهی اوقات نتیجه کشش های بیش از حد و مکرر مفصل شانه است.

 ورزش هایی مانند شنا، تنیس، ورزش های پرتابی (کریکت، بسکتبال و غیره ) و والیبال که نیاز به حرکات مکرر در بالای سر دارند، می توانند موجب کشش بیش از حد رباط های شانه و کپسول مفصل شانه شوند.

 سست بودن رباط های شانه موجب می شود که حفظ پایداری شانه توسط عضلات روتاتور کاف (عضلات گرداننده شانه) مشکل تر شود.

اگر شانه ناپایداری دارید، بهترین کاری که می‌توانید برای پیشگیری یا کمک به بازتوانی شانه در رفته تان انجام دهید این است که برنامه مشخصی را برای تقویت روتاتور کاف شانه پیش بگیرید.

 لطفاً نظر تخصصی فیزیوتراپیست تان را در این زمینه جویا شوید.

3- عدم ثبات چند جهته

شانه تعداد اندکی از بیماران به دلایل ژنیتیکی ناپایدار است.

این بیماران ممکن است احساس کنند که شانه شان شل است یا مکررا در جهات مختلفی از جایش خارج میشود. این مشکل عدم ثبات چند جهته نام دارد.

این بیماران به طور طبیعی در تمام بدن شان رباط های سستی دارند و ممکن است “double-jointed” باشند یا میزان تحرک مفاصل شان بیش از حد باشد.

 به دلیل اینکه این افراد به خاطر ژنتیک شان بافت های کلاژن الاستیکی در رباط هایشان دارند، معمولا جراحی هایی که با هدف پایدارسازی انجام میشوند، برای این افراد زیاد موفقیت آمیز نخواهد بود.

بهترین روش برای کنترل مشکل این افراد استفاده از یک برنامه تقویتی پایدارسازی شانه است.

علائم دررفتگی شانه چیست؟

سوابق از جا در رفتن شدید مفصل شانه، یک نشانه کلاسیک از دررفتگی شانه است.

شانه هایی که خارج از مفصل نمی مانند، به احتمال زیاد قبل از اینکه به جای خود برگردند، دچار نیمه در رفتگی یا ساب لاکسیشن میشوند.

شانه ای که از جایش خارج شده باشد، ظاهر غیر نرمالی دارد.

فلش در عکس زیر، یک شانه از جا در رفته را نشان می دهد.

علائم عدم ثبات شانه که می توانند شما را در معرض خطر در رفتگی شانه قرار دهند، عبارتند از:

• درد شانه
• موارد مکرر رها شدن بی اختیار شانه
• حساسیت مداوم شانه که برای فرد حس شل بودن و سر خوردن به داخل یا خارج از مفصل یا فقط آویزان بودن را ایجاد میکند
• قرار دادن شانه در موقعیت های خاصی برای فرد دلهره ایجاد می‌کند
• سوزن سوزن شدن، بی حسی یا ضعف بازو

در رفتگی مفصل شانه چگونه تشخیص داده میشود؟

 بعد از صحبت کردن درباره علائمی که شانه نشان می دهد و درباره سابقه جراحت، فیزیوتراپیست شانه بیمار را معاینه خواهد کرد تا در رفتگی یا علائم نا پایداری آن را بررسی کند.

آنها معمولاً می توانند تشخیص را در کلینیک یا در زمین بازی انجام دهند.

 فیزیوتراپیست یا پزشک ممکن است برای کمک به تعیین صحت تشخیص مشکل و شناسایی هرگونه مشکل دیگر دستور انجام آزمایشات عکسبرداری را بدهد.

این آزمایش ها ممکن است شامل عکس برداری اشعه ایکس،MRI، MRA باشند.

در یافته‌های رادیولوژی ممکن است شکستگی ها، ضایعه بانکارت یا پارگیهای لابرال تشخیص داده شوند.

درمان دررفتگی شانه

 دررفتگی های مکرر و حاد شانه معمولاً با راهنمایی فیزیوتراپیست، به طور اولیه با روشهای توانبخشی غیر جراحی درمان می‌شوند.

جراحی پایدارسازی زمانی باید در نظر گرفته شود که درمان های تمرینی تاثیری نداشته باشند.

 مرحله اول: جا انداختن مفصل. بررسی یکپارچگی نوروواسکولار (عصبی عروقی)

 ضروری ترین موضوع برای شانه ای که به تازگی در رفته است این است که اطمینان حاصل شود که اعصاب یا ذخایر خونی در آن ناحیه به خطر نیفتاده اند.

 اگر شانه خودش به طور طبیعی به جای خود باز نگردد، مهم است که خیلی سریع به بیمارستان بروید تا برای بررسی احتمال شکستگی ها فورا یک آزمایش اشعه ایکس از شما گرفته شود، بعد از آن شانه توسط پزشکان بخش اورژانس به موقعیت عادی اش بر می گردد.

 مرحله دوم: تسکین درد، کاهش تورم و مراقبت از جراحت

 کنترل کردن درد در روزهای اول حرکت دادن شانه همراه با درد خواهد بود.

برای ۲ تا ۶ هفته بافت های مجروح نباید بیش از حد کشیده شوند.

معمولاً برای محافظت از شانه و تکان نخوردن آن یک اسلینگ شانه تجویز می شود.

 تورم تان را با یخ و استراحت کردن کنترل کنید تا فشار از روی ساختارهای ملتهب برداشته شود.

فیزیوتراپیست شما از مجموعه ای از ابزارهای درمانی استفاده می کند تا درد و تورم تان را کاهش دهد.

این روش ها ممکن است شامل موارد رو به رو باشند: استفاده از یخ، الکتروتراپی، طب سوزنی، تکنیک های باند پیچی برای برداشتن فشار وزن، ماساژ بافت نرم و استفاده موقتی از یک اسلینگ برای برداشتن فشار وزن از روی رباط های مجروح شانه.

مرحله سوم: مراقبت، بازیابی قدرت کنترل عضله، تقویت

 این مهم است که قدرت عضلات روتاتور کاف شانه و عضلات پایدار کننده استخوان کتف حفظ شود.

 محققان دریافته اند که عضلات روتاتور کاف برای حفظ پایداری دینامیکی مفصل شانه اهمیت زیادی دارند.

همچنین رسیدگی به پایداری استخوان کتف حیاتی است زیرا استخوان کتف سکوی ثابتی است که بازوی شما را به دیوار سینه متصل می کند و پایگاه مهمی است که اگر عملکرد درستی نداشته باشد، استخوان کتف سُر خورده و در موقعیتی قرار می گیرد که می‌تواند خطر در رفتگی شانه در آینده را زیاد کند.

 فیزیوتراپیست شما الگوهای حرکتی عضلات تان را بررسی می‌کند و بهترین تمرین ها را برای نیازهای خاص شما تجویز می کند.

 برنامه هایی برای تقویت روتاتور کاف و پایداری استخوان کتف وجود دارد که به بیماران کمک میکنند تا دوباره قدرت کنترل عضلات شانه شان را به دست آورند.

نظر فیزیوتراپیست تان را در این باره جویا شوید.

 مرحله چهارم: بازیابی ROM نرمال و وضعیت بدنی نرمال

 وقتی درد و تورم تان کم شد و رباط های تان شروع به ترمیم شدن کردند.

فیزیوتراپیست شما توجه اش را به بازیابی دامنه حرکتی نرمال مفصل، بازیابی طول ماهیچه، تحرک بافتهای عصبی و آرام سازی تنش عضلانی معطوف می کند.

 بازیابی دامنه حرکتی کامل شانه در مراحل اولیه آسیب دیدگی از اولویت های اصلی نیست زیرا در این مراحل باید از کشیده شدن بیش از حد رباط ها و کپسول در حال ترمیم شانه جلوگیری شود.

درمان ممکن است شامل موبیلیزیشن مفصل و تکنیک های همترازی ماساژ کشش های عضلانی و تمرین های نور و داینامیک باشد به‌علاوه طب سوزنی درمان تریگر پوینت یا سوزن خشک فیزیوتراپیست ها با تخصص شان تکنیک هایی را به کار میگیرند که بهترین تاثیر را برای شما دارند و از قرار گرفتن شما در معرض خطر دررفتگی در آینده جلوگیری می کنند

 مرحله پنجم: بازیابی کامل عملکرد

 در طی این مرحله از بازتوانی هدف این است که بتوانید فعالیت‌های مطلوبتان را دوباره انجام دهید.

هر کسی به طرز متفاوتی از شانه هایش استفاده می کند و این مشخص می کند که شما نیاز دارید که با درمان به چه اهداف مشخصی دست پیدا کنید.

برای بعضی ها هدف به سادگی این است که بتوانند خرید هایشان را حمل کنند، بتوانند یک توپ را پرتاب کنند، سریع غذا آماده کنند یا بتوانند دوباره فعالیت های سخت شان را انجام دهند.

فیزیوتراپیست شما برنامه بازتوانی شانه تان را طوری تنظیم خواهد کرد تا به شما کمک کند که به اهداف کاربردی تان دست پیدا کنید.

 مرحله ششم: پیشگیری از تکرار در رفتگی شانه

 دررفتگی کامل و دررفتگی جزئی شانه معمولاً برای شانه هایی که به درستی بازتوانی نشده اند دوباره اتفاق می افتند.

 علاوه بر کنترل شانه، فیزیوتراپیست بیومکانیک شانه بیمار را بررسی و اصلاح هر گونه نقصی را شروع خواهد کرد.

این کار ممکن است به سادگی آموزش تمرین هایی برای روتاتور کاف یا بعضی از تمرین های مخصوص استخوان کتف یا وضعیت بدنی باشد تا به هر گونه مشکل بیومکانیکی در قسمت بالای بازو ها رسیدگی شود.

فیزیوتراپیست بیمار را در این زمینه ها راهنمایی خواهد کرد.

با استفاده از تمرین های حس عمقی، انقباض همزمان چند عضله، تمرین های چابکی و سرعت با هدف نهایی بازگشت ایمن فرد به ورزش‌های قبلی یا فعالیت‌های سرگرمی اش، تنظیم دقیق پایداری شانه می‌تواند تا حد زیادی بهبود پیدا کند.

 پس از دررفتگی شانه انتظار چه چیزهایی را می توان داشت؟

 بعد از اولین باری که دچار دررفتگی کامل یا جزئی شانه شدید، احتمال این که در آینده این اتفاق دوباره برایتان بیفتد بسیار زیاد خواهد شد؛ به خصوص در بیماران جوان تر.

احتمال آسیب دیدگی مجدد در بیماران زیر ۲۵ سال حدود ۸۰ درصد است.

همانطور که سن شما بالا می رود احتمال عود بیماری ها کاهش پیدا می کند.

به علت بالا بودن احتمال آسیب دیدگی مجدد، هدف از هر درمانی، کاهش احتمال دررفتگی مجدد است.

حداقل درمانی که در بار اول برای دررفتگی انجام می شود، باید ثابت نگه داشتن شانه در اسلینگ برای ۲ تا ۳ هفته باشد تا مطمئن شویم که احتمال دررفتگی مجدد کاهش پیدا خواهد کرد.

 از سر گرفتن فعالیت های ورزشی می تواند با توجه به شرایط هر فرد صورت بگیرد اما ۶ تا ۸ هفته بعد از جراحت حداقل زمان برای این کار است و برای جلوگیری از دررفتگی مجدد، در نظر گرفتن سه ماه برای این زمان مطمئن تر است.

 علیرغم انجام درمانهای ثابت سازی، میزان آسیب دیدگی مجدد هنوز نسبتا زیاد است.

اگر شانه تان پس از دررفتگی ثابت نشده باشد با انجام فعالیت های غیر محتاطانه در سه هفته اول پس از آسیب، احتمال دررفتگی مجدد بسیار بیشتر خواهد بود.

 اگر دررفتگی شانه برای دومین بار اتفاق بیفتد، تقریباً همیشه و هر بار که بازو در موقعیت های خاصی قرار بگیرد، شانه دچار دررفتگی خواهد شد.

این آسیب اغلب هر بار با وارد شدن فشار کمتری اتفاق خواهد افتاد.

 بهترین کاری که می‌توانید برای پیشگیری از دررفتگی مجدد انجام دهید این است که شانه تان را در یک اسلینگ ثابت نگه دارید و برنامه تمرینی که یک فیزیوتراپیست، مخصوص شانه شما تجویز کرده است را دنبال کنید.

 ضایعه بانکارت یا شکستگی Hills-Sach چیست؟

 وقتی سرشانه شما جابجا می شود، رباط های کپسولی بیش از حد کشیده می شوند.

مشکلی که با پارگی لابروم گلنوئید که به کپسول و لبه سوکت شانه متصل شده است ایجاد می شود با عنوان ضایعه بانکارت شناخته می شود.

اگر ضایعه بانکارت وجود داشته باشد به احتمال زیاد نیاز به یک جراحی پایدارسازی خواهد بود.

 یک شکستگی Hills-Sach زمانی اتفاق می‌افتد که سر استخوان هومروس به لبه سوکت شانه فشار آورد و منجر به یک شکستگی فشاری در لبه استخوان هومروس شود.

شکستگی به طور طبیعی درد را افزایش می دهد. معمولاً برای این آسیب نیازی به جراحی نیست زیرا ناحیه آسیب دیده پایدار است.

این مشکل نیز می تواند احتمال در رفتگی شانه در آینده را افزایش دهد.

این جراحت ها با یک برنامه تمرینی نظارت شده مخصوص شانه به طور موفقیت آمیزی بازتوانی می شوند.

اگر جابجایی شانه مکررا اتفاق بیفتد، درصد کمی از آنها نیاز به جراحی پایدارسازی پیدا می کنند.

جراحی پایدارسازی پس از دررفتگی

 گاهی اوقات برای ترمیم پارگی یا کشیدگی بیش از حد رباط ها، ترمیم ضایعه بانکارت و غیره و برای پیشگیری از در رفتگی شانه در آینده پایدارسازی شانه با جراحی ضروری است.

به طور کلی احتمال در رفتگی مجدد در تمام این بیمارانی که جراحی میشوند حدود ۵ درصد است.

اگر به جای افراد بخواهیم گروه هایی از افراد را در نظر بگیریم احتمال اتفاق افتادن دوباره این مشکل در میان فوتبالیست ها نسبتاً بالاتر از سایرین است این میزان عموماً حدود ۱۰ درصد کمتر است

بعد از اینکه تبادل نظری بین پزشک و فیزیوتراپیست شما انجام گرفت، شانه شما بررسی شد و نحوه واکنش بدن شما به درمانهای غیر جراحی مورد تحلیل قرار گرفت، در مورد اینکه آیا این گزینه برای شما مناسب است یا نه به شما توصیه هایی خواهد شد.

 می توانید مطمئن باشید که فیزیوتراپیست های کلینیک ما مراقب دررفتگی شانه یا مشکلات ناپایداری شانه شما خواهند بود.

آنها با متخصصان پیشرو در درمان شانه همکاری خواهند کرد تا اطلاعات لازم برای ارزیابی و تشخیص مشکل فراهم شود و برنامه‌های توانبخشی شانه پس از جراحی و برنامه‌های توانبخشی شانه غیر جراحی تهیه شوند.

اگر هر گونه سوالی درباره شانه تان دارید از فیزیوتراپیست تان بپرسید.

 گزینه های درمانی برای در رفتگی شانه

یک اسلینگ شانه یک گزینه درمانی اولیه در طول چند هفته اول پس از در رفتگی است.

 باند کینزیو، ممکن است برای افزایش پایداری شانه در مراحل اول توانبخشی مفید باشد.

 یک بریس شانه می‌تواند به میزان کم یا متوسطی از شانه محافظت کند اما حتی بهترین بریس ها نمی‌توانند پیشگیری از دررفتگی مجدد در آینده را صد درصد تضمین کنند.

مشاوره درمان فیزیوتراپی دررفتگی شانه

در مورد فیزیوتراپی شانه و سرشانه بیشتر بدانید