آسیب آرنج در ورزشکاران ورزش های پرتابی

پرتاب کردن از بالای سر فشار بسیار زیادی را به آرنج وارد می کند.

آسیب آرنج در ورزشکاران برای پرتاب کنندگان در بازی بیس بال و دیگر ورزشکاران ورزش های پرتابی این فشارهای زیاد دائما تکرار می شوند و این می تواند منجر به بروز جراحات جدی ناشی از استفاده بیش از حد شود.

درد بدن و فیزیوتراپی

از درد و کوفتگی بدن خسته شدی؟
تماس بگیر و وقت معاینه یا فیزیوتراپی تنظیم کن!

 برخلاف جراحت شدیدی که در اثر زمین خوردن یا برخورد به یک بازیکن دیگر ایجاد می شود، یک جراحت ناشی از استفاده بیش از حد به طور تدریجی و به مرور زمان اتفاق می افتد.

 در بسیاری از موارد جراحات ناشی از استفاده بیش از حد زمانی ایجاد می شوند که حرکت ورزشکار در یک دوره زمانی تکرار شود.

این تکرار ها اغلب در مدت یک دور بازی اتفاق می افتند و یا زمانی که این دورهای بازی یا تمرینی آنقدر پشت سر هم انجام شوند که بدن فرصت کافی برای استراحت و بهبود پیدا نکند.

 اگرچه جراحات آرنج که در اثر پرتاب به وجود می آیند، معمولاً در میان پرتاب کنندگان دیده می شوند اما ممکن است برای هر ورزشکاری که مکررا حرکات پرتابی از بالای سر را انجام میدهد نیز اتفاق بیافتد.

 آناتومی

 مفصل بازوی شما جایی است که سه استخوان در آن به هم می رسند؛ استخوان بازوی بالایی (هومروس) و دو استخوان در ساعد (رادیوس و اولنا).

 این مفصل ترکیبی از مفاصل لولایی و محوری است. قسمت لولایی این مفصل این امکان را به بازو می دهد که خم و راست شود و قسمت محوری آن امکان چرخش را به ساعد می‌دهد.

 در انتهای بالایی اولنا (زائده آرنجی) قرار دارد که یک برآمدگی استخوانی است که به آسانی از روی پوست احساس می‌شود.

 در طرف درونی و بیرونی آرنج رباط های ضخیم تری (رباط های طرفی) مفصل آرنج را نگه داشته اند تا از جای خود خارج نشود.

رباطی که درون آرنج قرار دارد رباط طرفی اولنار (UCL) است.

این رباط از طرف داخلی استخوان هومروس شروع می‌شود و به طرف داخل استخوان اولنا می‌رود و باید فشار بسیار زیادی را تحمل کند زیرا هنگام پرتاب هایی که از بالای سر انجام می شوند پایداری آرنج را حفظ می کند.

نمایش آناتومی نرمال مفصل بازو از زاویه رو به روی طرفی از مفصل که نزدیک به بدن است. استخوان ها، اعصاب و رباط های اصلی هایلایت شده اند.

 چندین ماهیچه، اعصاب و تاندون (بافتهای همبند بین ماهیچه ها و استخوان ها) در آرنج به یکدیگر می رسند.

عضلات فلکسور/ پروناتور ساعد و مچ که از آرنج شروع می شوند نیز در هنگام انجام حرکات پرتابی پایدارکننده های مهمی برای بازو هستند.

عصب اولنار از پشت آرنج عبور می کند. این عصب ماهیچه های دست را کنترل می کند و به انگشتان کوچک و انگشتری حس می دهد.

(سمت چپ) استخوان های آرنج و ساعد ، و مسیر عصب اولنار وقتی کف دست رو به جلو است. (وسط) چندین ماهیچه و تاندون حرکت آرنج و ساعد را کنترل می کنند.

در اینجا عضلات فلکسور مچ دست نشان داده شده است که از قسمت داخلی آرنج شروع شده و به استخوان های مچ می چسبند. (راست) لیگامانهای آرنج.

بیشتر بخوانید: درد آرنج، فیزیوتراپی آرنج و آسیب تنیس البو

 آسیب های شایع آرنج در ورزشکاران در ورزش های پرتابی

 زمانی که ورزشکاران مکررا حرکات پرتابی را با سرعت زیاد انجام میدهند، فشارهای مکرر میتواند منجر به دامنه وسیعی از جراحات ناشی از حرکات تکراری شود.

 مشکلات اغلب درون آرنج اتفاق می افتند زیرا هنگام پرتاب فشار قابل توجهی بر ناحیه درونی آرنج وارد میشود.

تاندونیت فلکسور

انجام مکرر حرکات پرتابی می تواند موجب تحریک و تورم تاندون های فلکسور/ پروناتور در محل اتصال آنها به استخوان هومروس در سمت درونی آرنج شود.

 ورزشکاران هنگام پرتاب کردن در درون آرنج خود احساس درد خواهند کرد و اگر تاندونیت شدید باشد، درد حتی در زمان استراحت نیز وجود خواهد داشت.

جراحت رباط طرفی اولنار (UCL)

جراحت رباط طرفی اولنار شایع ترین جراحت در میان پرتاب کنندگان است. دامنه جراحت‌های رباط UCL از یک آسیب و التهاب کوچک تا پارگی کامل رباط گسترده است.

ورزشکاران درون آرنج خود احساس درد میکنند و مکررا متوجه کاهش قدرت پرتاب کردن خود میشوند.

سندرم valgus extension overload

 در هنگام انجام یک حرکت پرتابی، زائده استخوانی آرنج و استخوان هومروس می چرخند و به یکدیگر فشار می آورند.

این به مرور زمان می تواند منجر به سندروم والگوس اکستنشن اورلود (VEO) شود که عارضه ای است که در آن غضروف محافظت‌کننده از زائده استخوانی آرنج فرسوده می شود و از بین می رود و موجب می شود که این استخوان به طور غیر عادی و بیش از حد رشد کند.

این رشد های استخوانی غیرعادی، خارهای استخوانی یا استخوان رست یا استئوفیت (osteophyte) نامیده می شود.

 ورزشکاران مبتلا به سندروم VEO، در ناحیه ای که بیشترین میزان تماس بین استخوان ها وجود دارد، دچار درد و تورم میشوند.

در این تصاویر رشد غیر طبیعی استخوان از قسمت پشت آرنج و قسمت داخلی آرنج مشهود است.

 شکستگی فشاری سر آرنج

شکستگی های فشاری زمانی اتفاق می افتند که ماهیچه ها خسته می شوند و قادر نیستند که شوک اضافه را جذب کنند.

 در نهایت ماهیچه‌های خسته این فشار زیادی را به استخوان منتقل می‌کند و این موجب ایجاد یک شکستگی کوچک به میشود. این نوع شکستگی ها شکستگی های فشاری نامیده می شوند.

 سر آرنج پرتاب کنندگان معمولاً بیش از هر جای دیگری در معرض خطر شکستگی های فشاری قرار دارد.

 این درد هنگام انجام حرکت پرتابی یا انجام هرگونه فعالیت سخت دیگر و گاهی اوقات در هنگام استراحت نیز تشدید می شود.

 آماس عصب اولنار (اعصاب زند زیرین)

 وقتی آرنج خم می شود عصب اولنار دور برآمدگی استخوانی انتهای استخوان هومروس کشیده میشود.

 در ورزشکارانی که حرکات پرتابی انجام می‌دهند عصب اولنار مکرراً کشیده می‌شود و ممکن است حتی از جای خود خارج شود و اصطکاک دردناکی را ایجاد کند.

 این کشیدگی یا اصطکاک منجر به تحریک این عصب می شود و این عارضه ای است که آماس عصب اولنار نام دارد.

پرتابگرانی که دچار آماس عصب اولنار هستند متوجه می شوند که این درد شبیه شوکهای الکتریکی است که از درون آرنج (اغلب استخوان خنده دار نامیده می شود) شروع شده و در مسیر عبور این عصب از ساعد کشیده میشود.

 هنگام پرتاب یا بلافاصله بعد از آن بی حسی، سوزش یا درد در انگشتان انگشتری و کوچک ایجاد میشود و یا ممکن است این درد حتی در زمان استراحت نیز باقی بماند.

 آماس عصب اولنار همچنین ممکن است در میان افرادی که پرتاب کننده نیستند نیز اتفاق بیفتد.

این افراد مکرراً زمانی که صبح هنگام از جا برمی خیزند یا زمانی که آرنج شان را برای مدت طولانی خم نگه می دارند، متوجه همین علائم می شوند.

 علت

 جراحت‌های آرنج در میان پرتابگران معمولاً در نتیجه استفاده بیش از حد و فشارهای زیاد تکراری ایجاد می‌شوند. در بسیاری از موارد زمانی که ورزشکار پرتاب کردن را متوقف می‌کند درد آرام می‌گیرد.

 بروز بسیاری از این جراحات در میان افرادی که پرتاب گر نیستند، شایع نیست.

 در میان پرتابگران بیسبال احتمال بروز این جراحت به میزان زیادی به تعداد پرتاب های انجام شده، تعداد اینینگ هایی (واحد زمانی بازی بیس بال) که پرتاب کننده کامل کرده است و تعداد ماه هایی که پرتابگر در سال بازی کرده است، بستگی دارد.

 پرتابگران بلند قامت تر و سنگین وزن تر پرتابگرانی که با شدت بیشتری پرتاب می کنند و آنهایی که در بازی های نمایشی شرکت می کنند، بیشتر در معرض خطر این جراحت هستند.

 پرتابگرانی که با وجود درد بازو یا هنگامی که خسته هستند، پرتاب هایشان را انجام می دهند، بیشتر از سایرین دچار این جراحت می‌شوند.

 علائم

اکثر این عارضه ها موجب ایجاد درد در هنگام پرتاب یا پس از آن می شوند. آنها اغلب قدرت پرتاب فرد را محدود می‌کنند یا شدت پرتاب را کاهش می‌دهند.

در مورد آماس عصب اولنار همانطور که در بالا گفته شد، ورزشکار مکررا دچار بی حسی و سوزش آرنج، ساعد یا دست می شود.

 معاینه پزشک

 سوابق پزشکی

 همیشه هنگام ملاقات با پزشک زمانی به بررسی وضعیت سلامتی بیمار اختصاص داده می شود که در این زمان در مورد سلامت عمومی ورزشکار، علائم و اینکه چه زمانی این علائم برای اولین بار شروع شده‌است، نقش و میزان مشارکت ورزشکار در بازی ها صحبت می شود.

 معاینه فیزیکی

 در طول یک معاینه فیزیکی برای آسیب آرنج در ورزشکاران پزشک دامنه حرکت، قدرت و پایداری آرنج را بررسی می‌کند. او ممکن است همچنین شانه ورزشکار را نیز معاینه کند.

 پزشک مواردی چون دامنه حرکت آرنج، حجم عضله و ظاهر آن را ارزیابی کرده و آرنج مجروح را با طرف دیگر مقایسه میکند.

در بعضی موارد حس و قدرت ماهیچه این فرد نیز بررسی خواهد شد.

پزشک از ورزشکار می‌خواهد که ناحیه ای که بیشترین درد در آن وجود دارد را مشخص کند و مکرراً از فشار مستقیم بر روی قسمت‌های مختلف استفاده می کند تا محل اصلی درد مشخص شود.

برای شبیه سازی فشارهایی که هنگام پرتاب کردن بر بازو وارد می شود، پزشک والگوس استرس تست را انجام خواهد داد.

 در طول این آزمایش پزشک بازو را ثابت نگه می دارد و فشاری را به اطراف آرنج وارد می کند.

اگر آرنج شل باشد یا اگر این آزمایش موجب ایجاد درد شود، جواب آزمایش مثبت در نظر گرفته می شود.

والگوس استرس تست

ممکن است علاوه بر این موارد، انجام مانورهای معاینه فیزیکی تخصصی نیاز باشد.

 نتایج این آزمایش ها به پزشک کمک می کند تا در مورد انجام آزمایش های بیشتر یا ضرورت تصویر برداری از آرنج تصمیم بگیرد.

بیشتر بخوانید: فیزیوتراپی آرنج برای برای سندرم تونل کوبیتال

 آزمایش های عکس برداری برای آسیب آرنج در ورزشکاران

 اشعه ایکس

 این نوع آزمایش عکسبرداری تصاویر واضحی را از ساختار های منسجمی مانند استخوان ها ایجاد می کند.

 پرتوهای ایکس اغلب شکستگی های فشاری، خارهای استخوانی و دیگر ناهنجاری ها را نشان می دهند.

 اسکن های توموگرافی کامپیوتری (CT)

 این نوع اسکن ها معمولاً برای کمک به تشخیص مشکلات پرتابگران استفاده نمی شوند.

 سی تی اسکن ها تصاویر سه بعدی را از ساختارهای استخوانی فراهم می‌کنند و می‌توانند در پیدا‌کردن خارهای استخوانی یا دیگر اختلالات استخوانی که ممکن است موجب محدودیت حرکت یا ایجاد درد شوند بسیار مفید باشند.

 اسکن های تصویربرداری رزونانس مغناطیسی یا MRI

 این آزمایش تصویری عالی را از بافت‌های نرم آرنج ایجاد می کند و میتواند به پزشک در تشخیص بین اختلالات تاندون و رباط که اغلب علائم یکسانی را ایجاد می کنند و در معاینات فیزیکی مشابه هم هستند، کمک کند.

اسکنهای ام ار ای همچنین می توانند به تعیین شدت جراحت کمک کنند، مثلا اینکه آیا یک رباط کمی آسیب دیده است یا کاملا پاره شده است.

ام ار ای همچنین در تشخیص شکستگیهای فشاری که در عکس های اشعه ایکس قابل روئیت نیستند نیز مفید است.

درمان آسیب آرنج در ورزشکاران

درمانهای غیر جراحی

 در اکثر موارد درمان جراحات ناشی از حرکات پرتابی در آرنج با استراحت کردن برای یک مدت کوتاه شروع می شود.

 گزینه های درمانی بیشتر ممکن است شامل موارد زیر باشد:

1. فیزیوتراپی

انجام بعضی تمرین های خاص می‌تواند موجب بازیابی انعطاف پذیری و قدرت شود.

 یک برنامه توانبخشی که توسط یک پزشک یا فیزیوتراپیست هدایت میشود، طوری برنامه ریزی خواهد شد که فرد بتواند به طور تدریجی دوباره حرکات پرتابی را انجام دهد.

مشاوره و درمان کلینیک فیزیوتراپی دایان تماس بکیرید.

2. تغییر وضعیت بدنی

 ممکن است حرکاتی که در هنگام پرتاب کردن انجام می شوند، مورد بررسی قرار گیرند تا نحوه قرارگیری بدن اصلاح شود و آرنج تحت فشار بیش از حد قرار نگیرد.

 اگرچه ایجاد تغییراتی در وضعیت بدنی یا حتی تغییر ورزشی که فرد انجام میدهد، می‌تواند فشارهای تکراری که به آرنج وارد می شود را از بین ببرد و مشکل را برای همیشه از بین ببرد اما این کار اغلب روش مطلوبی نیست؛ خصوصاً برای ورزشکارانی که در سطوح بالای ورزشی هستند.

3. داروهای ضد التهابی

 داروهایی مانند ایبوپروفن و ناپروکسن درد و تورم را کاهش می دهند و می توانند در نسخه تقویتی پزشک گنجانده شوند.

 اگر علائم از بین نرفتند، ممکن است یک دوره استراحت طولانی مدت ضروری باشد.

 درمان با جراحی

اگر علائم دردناک با روش های غیر جراحی برطرف نشوند و ورزشکار بخواهد همچنان به بازی کردن ادامه دهد، ممکن است درمان با جراحی برای آسیب آرنج در ورزشکاران در نظر گرفته شود.

1. آرتروسکوپی

 خارهای استخوانی روی زائده استخوانی آرنج و هر قسمت از استخوان یا غضروف در درون مفصل آرنج که محکم نباشد را می‌توان با روش آرتروسکوپی جدا کرد.

 در طول عمل آرتروسکوپی، جراح یک دوربین کوچک به نام آرتروسکوپ را وارد مفصل آرنج می کند.

 دوربین تصاویری را بر روی صفحه نمایش نشان می دهد و جراح از این تصاویر استفاده می‌کند تا ابزار های بسیار کوچک جراحی را هدایت کند.

 از آنجا که آرتروسکوپ و ابزار های جراحی بسیار نازک هستند، جراح می تواند به جای برش های بزرگی که برای جراحی های باز و استاندارد لازم هستند، از برش های بسیار کوچکی استفاده کند.

2. بازسازی رباط UCL

 ورزشکارانی که دچار پارگی یا ناپایداری رباط UCL شده‌اند کاندید جراحی بازسازی رباط هستند.

 اکثر پارگی های رباط با بخیه زدن ترمیم نمی شوند. برای ترمیم رباط UCL با جراحی و بازیابی قدرت و پایداری آرنج، رباط باید بازسازی شود.

 در طول این عمل پزشک رباط پاره شده را با یک بافت پیوندی تعویض می کند.

 این پیوند مانند یک داربست برای رباط جدید عمل می کند تا رباط جدید بتواند بر روی آن رشد کند.

 در اکثر موارد جراحت های UCL رباط میتواند با استفاده از یکی از تاندون های خود بیمار بازسازی شود.

عموم مردم این عمل جراحی را با عنوان «جراحی تامی جان» می شناسند زیرا این جراحی برای اولین بار در سال 1974 بر روی یک پرتاب کننده سابق لیگ برتر با این نام به طور موفقیت آمیز انجام شد.

 امروزه بازسازی رباط UCL یک عمل جراحی معمول و ساده شده است که به ورزشکاران حرفه‌ای و دانشجویی کمک می کند تا در یک دوره مسابقات به کار خود ادامه دهند

جابجایی قدامی عصب اولنار

 در مواردی که آماس عصب اولنار رخ داده باشد، میتوان عصب را به جلوی آرنج انتقال داد تا از کشیدگی یا اصطکاک آن جلوگیری شود. به این روش جابجایی قدامی عصب اولنار میگویند.

 ریکاوری

 اگر درمان های غیر جراحی موثر باشند ورزشکار اغلب می تواند طی ۶ تا ۹ هفته دوباره حرکات پرتابی را انجام دهد.

 اگر جراحی لازم باشد، ریکاوری بسته به نوع جراحی انجام شده بسیار متفاوت خواهد بود.

اگر جراحی بازسازی رباط UCL انجام شده باشد، ممکن است ۶ تا ۹ ماه یا بیشتر طول بکشد که بازیکن بتواند به رقابت ها بازگردد.

 پیشگیری

 تحقیقات اخیر بر روی شناسایی عوامل خطرزا برای جراحت‌های آرنج و استراتژی های پیشگیرانه از این جراحات متمرکز بوده‌اند.

آمادگی جسمانی مناسب، تکنیک خوب و در نظر گرفتن زمان کافی برای ریکاوری می تواند به پیشگیری از جراحت های ناشی از حرکات پرتابی در آرنج کمک کند.

برای پیشگیری از مجروح شدن ورزشکاران جوان تر و کودکان دستورالعملهایی برای پرتاب کردن ایجاد شده است که در رابطه با تعداد پرتاب ها در هر بازی و در هر هفته و همچنین نوع پرتاب ها هستند.

برای فیزیوتراپی جراحت های آرنج و ناحیه دست به خصوص آسیب آرنج در ورزشکاران با کلینیک فیزیوتراپی دایان در تهران تماس بگیرید.

فیزیوتراپی شریعتی

0 0 امتیازها
امتیازدهی

بفرست برای کسی که نیاز داره ببینه . . .

بیشتر در این رابطه بخوانید

آخرین مقالات در فیزیوتراپی دایان

عضویت
اطلاع دهی برای
guest

0 نظرات
بارخورد درون خطی
نمایش همه دیدگاه‌ها