-
1.
عوامل خطر:
- 1.1. سایر عوامل عبارتند از:
- 1.2. بیوفیدبک: به عنوان مکمل ورزش عضلات کف لگن به کار می رود و در ان از وسایلی نظیر پروب های واژینال و آنو رکتال با مونیتور های حساس به فشار یا الکترومیوگرافی استفاده می شود این وسایل به بیمار کمک می کند تا عضلاتی را که بایستی منقبض نماید بشناسد رفتار درمانی به همراه بیوفیدبک تقریبا 63 در صد اپیزودهای بی اختیاری را کاهش می دهد.
بی اختیاری ادراری
شیوع بی اختیاری ادرار در زنانی که زندگی اجتماعی دارند 40-10 در صد برآورد شده است. قبلا تصور می شد که شیوع بی اختیاری ادرار یک حالت پیشرونده است. در حال حاضر مشخص نشده بهبودی آن اثر مستقیم مداخله ی جراحی و طبی است یا ناشی از فراز و نشیب خود بی اختیاری ادرار می باشد.
از درد و کوفتگی بدن خسته شدی؟
تماس بگیر و وقت معاینه یا فیزیوتراپی تنظیم کن!
عوامل خطر:
علائم بی اختیاری: مهمترین عامل بی اختیاری ادرار (منظور نوع استرسی)می باشد. نیمی از زنان طی بارداری دچار افزایش این بیماری می شوند به نظر می رسد نشت ادرار قبل و طی بارداری با پاریتی سن و BMI مرتبط می باشد.اپیزیوتومی نقش محافظتی ندارد. بررسی های اپیدمیولوژیک اخیر عنوان می کنند سزارین تا حدی حفاظت کننده است. پاریتی و وزن تولد بالا جز عوامل خطر احتمالی هستند.
زنانی که 3 ماه پس از زایمان هنوز دچار بی اختیاری هستند احتمالا 5 سال بعد هم مبتلا خواهند شد.
افزایش سن با افزایش بروز بی اختیاری همراه است ولی جالب اینکه بیشترین شیوع در سن 50 سالگی است. بی اختیاری استرسی در زنان میانسال بیشترین شیوع را دارد، اما بی اختیاری فوریتی با بالا ررفتن سن افزایش می یابد.
این به آن معنی نیست که بی اختیاری ادرار یک جز طبیعی روند پیری است بلکه عوامل مرتبط با آن با بالا رفتن سن افزایش می یابند. چاقی (20درصد < بالای وزن ایده آل یا 30 < BMI ) یک عامل خطر برای بی اختیاری ادراری ناشی از استرس فوریتی محسوب می گردد ( زایمان می تواند با بی اختیاری فوریتی مرتبط باشد.
سابقه ی خانوادگی: در خویشاوندان درجه اول خطر بروز بی اختیاری را 6-4 برابر افزایش می دهد. اخیرا سو استفاده ی جنسی به عنوان یک عامل همراه در ایجاد علائم مثانه بیش فعال معرفی شده است.
سایر عوامل عبارتند از:
اختلال عملکردی و شناختی ، یبوست، سیگار، پرولاپس عضو لگنی، نقشی یائسگی ، هیسترکتومی و جایگزینی استروژن در ایجاد UI نامعلوم است .
پیشگیری:
کاهش وزن در زنان با 30< BMI موجب کاهش شدت بی اختیاری ادرار می شود نقش سزارین در این میان همچنان نامعلوم است ترک سیگار و رفع یبوست علاوه بر فوائد عمومی اثر احتمالی در پیشگیری از بی اختیاری نیز دارد.
مثانه ی بیش فعال یک سندرم بالینی با حداقل یکی از علائم زیر است:
- فوریت ادرار
- تکرر ادرار (بیش از 8 نوبت طی 24 ساعت)
- شب ادراری ( بیدار شدن به مقصد ادرار کردن بیش از یک بار در ساعت های خواب)
- بی اختیاری ادرار (بیش از 40 درصد بیماران این معیار را دارند).
درمان:
تعدیل روش زندگی:
برای درمان و کاهش علائم بی اختیاری و مثانه ی بیش فعال استراتژی های مختلفی پیشنهاد شده است. از جمله مصرف مایعات به میزان قابل قبول و محدودیت مصرف در غروب. خصوصا شب ادراری ارتباط مستقیم با میزان نوشیدن بیمار پیش از خواب داشته باشد. مصرف کافئین نیز از علائم مثانه ی بیش فعال مانند تکرر فوریتی ادرار مرتبط است. ترک سیگار بویژه در مبتلایان به بی اختیاری استرسی از پیشرفت علائم ادراری جلوگیری به عمل آورد. یبوست نیز به عنوان یکی از چندین عامل خطر در بروز بی اختیاری استرسی شناخته شده است. چاقی یک عامل خطر شناخته شده در ایجاد بی اختیاری ادراری در زنان است.
اصلاح شیوه ی زندگی به نحوی که فرد زندگی سالمی داشته باشد( رژیم غذایی و ورزش) اگر چه مبنای علمی در بهبود بی اختیاری ادرار یا مشکلات حین ادرار کردن ندارد ولی تجربه ی بالینی نشان می دهد این روش پیشنهاد مناسبی در مراقبت از بیماران دارد.
رفتار درمانی(Behaviaral Therapy) :
اغلب متخصصین معتقدند خط اول درمان محافظه کارانه بی اختیاری ادراری مثانه ی بیش فعال رفتار درمانی که شامل تمرینات مثانه و ورزش های عضلات کف لگن ی باشد.
هدف از رفتار درمانی اصلاح الگو های غیر طبیعی ادرار کردن و تثبیت روش هایی برای بهبود ظرفیت مثانه و جلوگیری از بی اختیاری فوریتی می باشد. اصول کلی این نوع درمان عبارتند از 1- داشتن انگیزه ی کافی 2- حفظ حجم پایینی از مثانه (ادرار در فواصل مکرر و قابل قبول ) 3- تلاش در عادت دادن CNS و عضلات کف لگن به منظور انقباضلت دترسور
در روش تمرین مثانه (Bladder retraining) به زمانبندی فواصل بین ادرار کردن پرداخته می شود تا از بروز هر گونه فوریتی بین این دفعات جلوگیری به عمل آید توسط تکنیک های Relaxiation یا منحرف کردن حواس با این روش قادر به کاهش بیش از 50 درصد اپیزود های بی اختیاری در بی اختیاری استرسی و مثانه بیش فعال خواهیم شد. مقدار دفع ادرار نیز با این روش بیش از 50 درصد کاهش می یابد. خصوصا در مبتلایان به مثانه ی بیش فعال.
ورزش های عضلات کف لگن: اولین بار توسط Kegel در سال 1948 معرفی گردید. در بی اختیاری ادرار هدف اصلی از ورزش عبارت است از تقویت مکانیسم بسته شدن پیشابراه. در هر دو نوع بی اختیاری استرسی و فوریتی کاربرد دارد این ورزش ها شامل چند نوبت انقباض ایزومتریک با حداکثر تلاش است می باشند از بیمار خواسته می شود عضلات کف لگن را منقبض کرده و 5 تا 10 ثانیه در حداکثر انقباض حفظ نماید.و سپس 15-10 ثانیه آن را شل کند. همچنین از بیمار می خواهیم عضلات واژن را برای متوقف کردن جریان ادرار منقبض نماید تکرار ورزش فوق از 30 تا 100 مرتبه توصیه می شود.
بیوفیدبک: به عنوان مکمل ورزش عضلات کف لگن به کار می رود و در ان از وسایلی نظیر پروب های واژینال و آنو رکتال با مونیتور های حساس به فشار یا الکترومیوگرافی استفاده می شود این وسایل به بیمار کمک می کند تا عضلاتی را که بایستی منقبض نماید بشناسد رفتار درمانی به همراه بیوفیدبک تقریبا 63 در صد اپیزودهای بی اختیاری را کاهش می دهد.
فتق بند جلوگیری از بی اختیاری:
وسایل داخل واژن مانند فتق بند برای درمان SUI مرتبط با شلی ساختار کف لگن و پرولاپس لگنی به کار می رود ( بیمارانی که تمایل به جراحی ندارند، تعداد فرزندان خود را کامل نکرده اند یا منتظر جراحی هستند) فتق بند ها برای SUI جهت حمایت از گردن مثانه و پایدار سازی پیوستگاه پیشابراه مثانه طراحی شده اند ( با مکانیسمی شبیه به جراحی باعث انتقال کامل فشار داخل شکمی به پیشابراه شده و به افزایش فشار بسته شدن آن کمک می کند ).
مباحث مرتبط
کلینیک فیزیوتراپی ، فیزیوتراپی در منزل ، فیزیوتراپی آرتروز ، فیزیوتراپی سکته مغزی ، فیزیوتراپی بی اختیاری ادرار ، فیزیوتراپی قلهک ، فیزیوتراپی خیابان دولت ، فیزیوتراپی دروس ، فیزیوتراپی احتشامیه ، بهترین فیزیوتراپی خیابان دولت ، هزینه فیزیوتراپی.