چگونه به کودکان برای ادامه فیزیوتراپی شان انگیزه دهیم؟
همه ما می دانیم که چقدر سخت است که برای ادامه برنامه توانبخشی مان با انگیزه بمانیم و با انگیزه نگه داشتن کودکان مان برای ادامه روند فیزیوتراپی می تواند خیلی سخت تر باشد.
علی حیدریان فیزیوتراپیست ارشد و مدیر کلینیک فیزیوتراپی دایان، که علاقه خاصی به فیزیوتراپی کودکان و نوجوانان دارد، به ما توصیه هایی را برای رده های سنی مختلف ارائه می دهد.
از درد و کوفتگی بدن خسته شدی؟
تماس بگیر و وقت معاینه یا فیزیوتراپی تنظیم کن!
بهترین راه برای با انگیزه نگه داشتن کودکان برای ادامه فیزیوتراپی چیست؟
اینکه کدام استراتژی، آنها را در مورد فیزیوتراپی خوشحال و علاقمند نگه می دارد، بسیار به سن کودک یا نوجوان بستگی دارد، بنابراین من پیشنهاداتم را برای بازه های بزرگی از گروهای سنی تقسیم کردم.
اما استراتژی های مخصوص گروه های سنی خاص، ممکن است برای رنج وسیع تری از سنین کارایی داشته باشند.
انتخاب استراتزی ها بستگی به سطح پیشرفت بیمار نیز دارند، بنابراین می توانید آزادانه از هر تکنیکی که بیشترین کارایی را برای شما دارد استفاده کنید.
فیزیوتراپی کودکان زیر دو سال
در این سن، کودکان نیاز دارند که برای رسیدن به توانایی در حرکت کردن، از طریق بازی یا مورد توجه قرار گرفتن تشویق شوند.
نوزادان حتی قادر نیستند از دستورات کلامی پیروی کنند، اگر چه در سن دو سالگی اطفال باید بتوانند به برخی از دستورات ساده پاسخ بدهند.
مهمترین نکته این است که جلسات فیزیوتراپی برای آنها بسیار کوتاه باشد تا برایشان خسته کننده نشود اما باید سعی شود که این جلسات در طول روز به دفعات بیشتری تکرار شود.
در اینجا چند مثال را ارائه می دهیم:
اگر بخواهیم که کودک سرش را بچرخاند، یکی از کارهایی که می توانیم انجام دهیم این است که یک اسباب بازی را در جلوی چشمش تکان دهیم و سپس به آرامی آن را به یک طرف حرکت دهیم تا آنها برای دنبال کردن اسباب بازی با چشم سرشان را بچرخانند.
نشانه های صوتی مانند یک جغجغه نیز ممکن است موثر واقع شوند، حتی حرکت دادن صورت تان به داخل و خارج از دامنه دیدشان نیز می تواند موثر باشد.
اگر در مورد اینکه کودک تان نمی تواند تحمل کند که بر روی شکم بخوابد دچار مشکل شده اید، آنها را بر روی سینه خودتان بخوابانید و پدر یا مادر آنها کنارتان بنشینند تا به آنها نگاه کنند تا شاید یاد بگیرند که این وضعیت را دوست داشته باشند!
اگر چه ممکن است هر دوی شما در آخر به خواب کوتاهی بروید …
برای نوزادان، اغلب نیاز داریم که که تمرین های کاملا منفعل و غیر فعالی را انجام دهیم زیرا آنها هنوز نمی توانند از دستورات پیروی کنند.
این جلسات باید کوتاه و برای کودک مفرح باشند، بنابراین آماده کردن حنجره تان برای خواندن یک آهنگ یک راه عالی برای خوشحال نگه داشتن آنها است و باعث می شود زمانی که در حال انجام کشش ها برای آنها هستید توجه شان از این کار منحرف شود.
کامل کردن این کشش های غیر فعال زمانی که آنها پر تحرک تر می شوند سخت تر خواهد شد زیرا آنها خیلی سریع تر از اینکه یک جا بمانند خسته می شوند.
وادار کردن کودک نو پا به بازی کردن در حالی که برای مثال بر روی یک سطح شیب دار ایستاده است می تواند به کشش عضلات ساق پای شان کمک کند و باعث بهبود تعادل آنها شود.
حتی تنها تشویق کردن آنها به صاف ایستادن و پایین نگه داشتن پاشنه هایشان در حالی که بر روی یک میز بازی می کنند، می تواند به کشیدن عضلات نرمه ساق و به بر طرف کردن مشکلاتی مانند راه رفتن بر روی انگشتان کمک کند.
فیزیوتراپی کودکان بین 3 تا 5 سال قبل از مدرسه
در این سن کودکان می توانند از دستورات پیروی کنند اما در حقیقت هنوز درکی از این ندارند که تمرین هایی که انجام می دهند چه فوایدی در کمک به آنها در مدیریت جراحت یا وضعیت شان دارد.
پس ورزش ها هنوز باید تا آنجا که ممکن است در حین بازی انجام شوند.
شاید بهتر باشد چند تمرینی که بیشتر هدفمند هستند به صورت پراکنده بین زمان بازی انجام شوند اما لزومی ندارد که کودک متوجه شود که آنها تمرین های فیزیوتراپی هستند.
استفاده از تراباند ممکن است آنقدر برای آنها جذاب باشد که تعداد بیشتری از ورزشهای خاص و هدفمند را انجام دهند، اما انتظار بیش از یک یا دو سِت از یک یا دو نوع ورزش را نداشته باشید!
این تمرینها ممکن است برای بهبود تعادل، هماهنگی و/یا قدرت ساق ها و ران ها به کار برده شوند.
شما همچنین می توانید برای آنها از تایل ها یا نوار های رنگی در بروی کف زمین استفاده کنید تا از آنها به عنوان هدفی برای پریدن استفاده کنند.
حتی دنبال کردن یک قطعه نوار بر روی زمین یا یک تخته کفپوش، بدون اینکه زمین بخورند، می تواند یک ورزش تعادلی خوب باشد.
استفاده از تجهیزات بازی می تواند یک راه عالی برای انجام فیزیوتراپی برای کودکان باشد؛ بدون اینکه آنها متوجه شوند که در حال انجام فیزیوتراپی شان هستند.
برای مثال راه رفتن بر روی یک سر بالایی در حالی که پاشنه هایشان پایین است می تواند عضلات نرمه ساق پای شان را کشش دهد و به برطرف شدن مشکل راه رفتن بر روی انگشتان کمک کند.
فیزیوتراپی کودکان 6 تا 12 سال – دبستانی
کودکان در این سن مدرسه را شروع کرده اند، بنابراین به پیروی از دستورات عادت کرده اند و در فعالیتهای ساختار یافته تر و رسمی تر مشارکت می کنند
این زمانی است که می توان کودکان را به صورت فعال تری درگیر روند توانبخشی شان کرد (بسته به میزان رشد ذهنی و احساسی آنها) و آنها بیشتر ورزش های مخصوص بزرگسالان که معمولا با فیزیوتراپی در ارتباط است را انجام می دهند.
اما همانطور که می دانیم این ورزش ها می توانند خیلی کسل کننده باشند بنابراین هنوز اهمیت زیادی دارد که جلسه های تمرینی تا آنجا که ممکن است کوتاه و مفرح باشند تا مجبور نشویم که برای وادار کردن آنها به انجام این تمرین ها با آنها بجنگیم.
گاهی اوقات چیزی به سادگی یک چارت استیکر می تواند مشوق خوبی باشد!
گاهی پیوستن به یک کلاس گروهی می تواند برای کودکان جذاب باشد و آنها را علاقمند نگه دارد.
این کار همچنین یک راه عالی برای این است که کودک ببیند که کودکان دیگر هم فیزیوتراپی انجام می دهند! ه
مچنین اگر در مورد وادار کردن کودک تان به دنبال کردن منظم برنامه خانگی خاص خودش مشکل دارید، گاهی فیزیوتراپیست شما ممکن است این امکان را داشته باشد که یک شکل اصلی دیگر از ورزش ها را پیشنهاد دهد مانند ژیمناستیک یا هنرهای رزمی که ممکن است گزینه خوبی برای کودک شما باشند تا بتواند مهارت هایی که نیاز دارد را بدست آورد.
انجام ورزش ها با مادر و پدر می تواند برای کودک مفرح باشد، خصوصا اگر کودک به جای اینکه فکر کند که:
“پدر و مادرم با من تمرین های کودکانه را انجام می دهند” این طور فکر کند که “من دارم با مادر و پدرم تمرین های بزرگترها را انجام می دهم“.
تا سن 8 سالگی بیشتر کودکان قادر هستند که بیشتر تمرین های خاص فیزیوتراپی را در یک محیط ساختار یافته انجام دهند.
اما مشوق هایی مانند چارت استیکر در خانه می تواند به انجام برنامه خانگی کمک کند.
در نظر گرفتن زمان آزاد برای بازی کردن کودک (البته به طور ایمن و کنترل شده) با تجهیزات بازی، می تواند به کودکان کمک کند که بیشتر احساس راحتی و اعتماد به نفس کنند و حس کنند که درخانه شان هستند و برای فیزیوتراپیست نیز این امکان را فراهم می کند که آنها را هنگام کارمشاهده کنند.
فیزیوتراپی نوجوانان دبیرستانی ( بین 13 تا 18 سال)
اگرچه این گروه سنی را نباید در گروه کودکان قرار داد، اما این گروه سنی اغلب نیاز به فیزیوتراپی پیدا می کنند، بنابراین می خواهم به طور خلاصه به آنها اشاره کنم.
وقتی کسی برای اولین بار در این سن برای فیزیوتراپی مراجعه می کند، بیماران عموما جراحت های خاصی (اغلب جراحت های ورزشی) دارند.
این به این معنی است که آنها نسبتا با انگیزه هستند زیرا می خواهند که دوباره فعالیت هایتان را هر چه سریع تر از سر بگیرند.
اما اگر آنها در حال ریکاوری بعد از عمل جراحی باشند یا مشکلی دارند که نیاز به فیزیوتراپی درطولانی مدت دارد، گاهی اوقات وادار کردن آنها به دنبال کردن جدی یک برنامه بلند مدت سخت خواهد بود.
تا این زمان، نوجوانان و جوانان تازه بالغ درک کاملی از عمل و پی آمد دارند، بنابراین می توان (و باید) با آنها مانند بزرگسالان رفتار کرد به طوری که باید درباره جراحت و دلیل انجام هر گامی که باید برداشته شود به آنها توضیح داده شود.
با داده شدن اخیار برنامه درمانی به خودشان، آنها احساس خواهند کرد که قدرت این را دارند که خودشان ریکاوری را انجام دهند و اگر دلیل محدودیت هایی که برای آنها گذاشته شده است را درک کنند (برای مثال، این کار برای محافظت از رباط در حال ترمیم است)، احتمال کمتری وجود دارد که از آنها تخطی کنند.
اما باز هم اهمیت زیادی دارد که والدین شان را هم درگیر کنید تا از تعهد آنها در اجرای برنامه مطمئن شوید.
همچنین اگر آنها احساس می کنند که آنطور که باید پیشرفت نمی کنند یا تمام داستان به آنها گفته نمی شود، مهم است که درباره اهداف و چهار چوب های زمانی صادق باشید.
همانطور که می بینید، باید ازیک رویکرد نسبتا متفاوت برای کودکان گروه های سنی مختلف استفاده شود.
اگر در مورد هر جنبه حرکتی کودک تان نگرانی دارید یا آنها هر گونه دردی را هنگام فعالیت کردن دارند، می توانید برای انجام یک بررسی با ما تماس بگیرید.
مشاوره فیزیوتراپی کودکان کلینیک فیزیوتراپی دایان
