آخرین به روزرسانی در 3 آبان 1398
برای تشخیص و درمان بیماری صرع ، دلیل بیماری، پزشک علائم و تاریخچه بیماری های بیمار را بررسی خواهد کرد.
پزشک ممکن است برای تشخیص بیماری صرع و تعیین دلیل تشنج ها دستور انجام چند آزمایش را بدهد، مانند موارد زیر.
قبل از مطالعه روش های درمان بیماری صرع و تشخیص آن می توانید بخش اول آن با عنوان بیماری صرع چیست؟ علائم و علت به وجود آمدن بیماری را بخوانید و با بیماری صرع، علائم آن و دلایل به وجود آمدنش بیشتر آشنا شوید.
روش های تشخیص بیماری صرع
یک معاینه نورولوژیکی (عصبی)
پزشک رفتار، توانایی حرکتی، عملکرد ذهنی و دیگر موارد را بررسی خواهد کرد تا دلیل مشکل بیمار و نوع صرعی که ممکن است داشته باشد را تشخیص دهد.
آزمایش های خون
پزشک ممکن است یک نمونه خون از بیمار بگیرد تا نشانه های عفونت، استعداد ژنتیکی یا دیگر مشکلاتی که ممکن است مرتبط با تشنج ها باشند را بررسی کند.
پزشک همچنین ممکن است انجام بعضی آزمایش ها را برای تشخیص ناهنجاری های مغزی پیشنهاد دهد، مانند:
الکتروانسفالوگرام (EEG)
این آزمایش رایج ترین آزمایش برای تشخیص صرع است.
در این آزمایش، الکترودها با یک کلاه یا یک ماده خمیر مانند به پوست سر بیمار متصل می شوند و فعالیت الکتریکی مغز را ثبت می کنند.
اگر مبتلا به صرع هستید، تغییر در الگوی نرمال امواج مغزی شما، حتی زمانی که تشنج ندارید هم طبیعی است.
پزشک ممکن است هنگام انجام EEG، در حالی که فرد بیدار یا خواب است، او را از طریق ویدیو زیر نظر بگیرد تا هرگونه تشنجی که تجربه می کند را ثبت کند.
ثبت تشنج ها ممکن است به پزشک در تشخیص نوع تشنج یا رد کردن احتمال وجود سایر بیماری ها کمک کند. این آزمایش ممکن است در مطب پزشک یا در بیمارستان انجام شود.
همچنین در صورت لزوم، این امکان وجود دارد که بیمار یک EEG قابل حمل داشته باشد و آنرا در خانه بپوشد تا الکتروانسفالوگرام، فعالیت مغز را در طی چند روز درهنگام تشنج ها ثبت کند.
پزشک ممکن است قبل از این آزمایش انجام کارهایی را به بیمار توصیه کند که باعث تشنج میشوند، مانند کمی خوابیدن قبل از انجام آزمایش.
الکتروانسفالوگرام با چگالی بالا
از میان آزمایش هایی که با ایجاد تغییراتی در یک آزمایش EEG انجام میشوند، پزشک ممکن است الکتروانسفالوگرام با چگالی بالا را توصیه کند که در آن فاصله الکترودها از هم نزدیکتر از فاصله آنها در EEG معمولی است – حدود نیم سانتی متر از هم فاصله دارند.
EEG با چگالی بالا می تواند به پزشک در تعیین دقیق تر مناطقی از مغز که در معرض تشنج هستند کمک کند.
اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT)
در سی تی اسکن از اشعه X برای ایجاد تصاویر مقطعی از مغز استفاده می شود.
سی تی اسکن می تواند ناهنجاری هایی را در مغز نشان دهد که ممکن است باعث ایجاد تشنج شده باشند، مانند تومور، خونریزی و کیست.
تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
در MRI برای ایجاد تصویری از مغز، از آهن رباها و امواج رادیویی قوی استفاده می شود.
پزشک ممکن است بتواند با این تصاویر ضایعات یا ناهنجاری های موجود در مغز که می توانند سبب تشنج بیمار شده باشند را تشخیص دهد.
MRI عملکردی (fMRI)
عملکردی تغییرات جریان خون را که هنگام کار قسمتهای خاصی از مغز اتفاق می افتند، اندازه گیری می کند.
پزشکان ممکن است قبل از عمل جراحی از یک FMRI استفاده کنند تا نواحی دقیق عملکردهای مهم در مغز، مانند گفتار و حرکات را مشخص کنند، تا جراحان بتوانند در حین عمل از آسیب دیدن آن قسمت ها جلوگیری کنند.
توموگرافی انتشار پوزیترون (PET)
در اسکن های PET از مقادیر کمی از مواد رادیواکتیو با دوز پایین استفاده می شود.
این مواد به داخل رگ تزریق می شوند تا به ظاهر شدن مناطق فعال مغز و تشخیص ناهنجاری ها کمک کنند.
توموگرافی کامپیوتری انتشارتک فوتون (SPECT)
این نوع آزمایش عمدتاً وقتی مورد استفاده قرار می گیرد که بیمار در ابتدا MRI و EEG را انجام داده باشد و در آنها محل منشا ایجاد تشنج ها در مغز مشخص نشده باشد.
در آزمایش SPECT از مقدار کمی از مواد رادیواکتیو با دوز کم که به داخل رگ تزریق می شوند، استفاده می شود تا یک نقشه 3 بعدی از فعالیت جریان خون در مغز در هنگام تشنج ایجاد کند.
پزشکان همچنین ممکن است نوعی تست SPECT به نام subtraction ictal SPECT coregistered to MRI (SISCOM) SPECT را در کنار تصویر برداری رزونانس مغناطیسی انجام دهند که ممکن است نتایج دقیق تری را ارائه دهد.
آزمایش های نوروسایکولوژیک (عصبی – روانی)
در این آزمایش ها پزشکان، تفکر، حافظه و مهارت های تکلم بیمار را بررسی می کنند.
نتایج این آزمایش به پزشکان در تعیین قسمت آسیب دیده مغز کمک می کند.
علاوه بر نتایج آزمایشهای بیمار، پزشک ممکن است برای تعیین محل منشا تشنج در مغز از ترکیبی از تکنیک های تحلیلی استفاده کند.
نگاشت پارامتری آماری (SPM)
SPM روشی است برای مقایسه مناطقی از مغز که متابولیسم در آنها در طی تشنج نسبت به شرایط نرمال مغز افزایش پیدا می کند.
این روش می تواند به پزشکان در پیدا کردن محل منشا تشنج کمک کنند.
تجزیه و تحلیل کوری (Curry analysis)
تجزیه و تحلیل کوری تکنیکی است که داده های EEG را به عنوان ورودی می گیرد و آنها را با MRI گرفته شده از مغز تطبیق می دهد تا نشان دهد که تشنج در کدام قسمت های مغز رخ می دهد.
مگنتوانسفالوگرافی (MEG)
MEG میدان های مغناطیسی تولید شده توسط فعالیت سلول های مغز را برای شناسایی مناطق احتمالی شروع تشنج اندازه گیری می کند.
تشخیص درست نوع تشنج و اینکه چه زمانی تشنج ها شروع میشوند، بهترین شرایط را برای یافتن یک درمان موثر برای شما فراهم می کند.
روش های درمان بیماری صرع
پزشکان به طور کلی درمان صرع را با دارو شروع می کنند. اگر داروها بیماری را درمان نکنند، آنها ممکن است جراحی یا نوع دیگری از درمان را پیشنهاد دهند.
دارو
اکثر مبتلایان به صرع با مصرف یک داروی ضد تشنج که به آن ضد صرع نیز می گویند، درمان می شوند.
بعضی دیگر ممکن است با مصرف ترکیبی از داروها، بتوانند دفعات و شدت تشنج خود را کاهش دهند.
بسیاری از کودکان مبتلا به صرع که دیگر علائم صرع را تجربه نمی کنند، می توانند سرانجام داروها را قطع کنند و بدون تشنج به زندگی ادامه دهند.
بسیاری از بزرگسالان بعد از اینکه دو یا چند سال تشنجی نداشتند، می توانند داروها را قطع کنند. پزشک در مورد زمان مناسب برای قطع دارو به بیمار توصیه هایی را خواهد کرد.
پیدا کردن دارو و دوز مناسب برای آن می تواند پیچیده باشد. پزشک در هنگام انتخاب دارو برای تجویز، وضعیت بیمار، میزان تکرار تشنج ها، سن بیمار و سایر عوامل را در نظر خواهد گرفت.
پزشک همچنین سایر داروهای مورد استفاده بیمار را بررسی خواهد کرد تا اطمینان حاصل شود که داروهای ضد بیماری صرع با آنها تداخلی ندارند.
پزشک احتمالاً ابتدا تنها یک دارو را با دوز نسبتاً پایین تجویز خواهد کرد و ممکن است دوز دارو را به تدریج افزایش دهد تا اینکه تشنج بیمار به خوبی کنترل شود.
داروهای ضد تشنج ممکن است عوارض جانبی داشته باشند. عوارض خفیف آنها شامل موارد زیر هستند:
- خستگی
- سرگیجه
- افزایش وزن
- کم شدن تراکم استخوان
- بثورات پوستی
- فقدان هماهنگی
- مشکلات گفتاری
- مشکلات حافظه و تفکر
عوارض جانبی حادتر اما نادر شامل موارد زیر هستند:
- افسردگی
- افکار و رفتارهای خودکشی گرایانه
- راش شدید
- التهاب اندامهای خاصی مانند کبد
برای کنترل کردن تشنج با دارو، به بهترین شکل ممکن، به نکات زیر دقت کنید:
- داروها را دقیقاً طبق تجویز پزشک مصرف كنید.
- همیشه قبل از مصرف نسخه ژنریک داروی خود یا مصرف سایر داروهای تجویزی، داروهای بدون نسخه یا داروهای گیاهی، با پزشک خود مشورت کنید.
- هرگز بدون صحبت با پزشک مصرف دارو را متوقف نکنید.
- در صورتی که متوجه احساسات جدید یا افزایش افسردگی، افکار خودکشی گرایانه یا تغییرات غیرمعمول در روحیه یا رفتارهای خود شدید، فوراً به پزشک خود اطلاع دهید.
- اگرمیگرن دارید، پزشک تان را مطلع کنید. پزشک ممکن است یکی از داروهای ضد صرع را تجویز کند که می تواند از میگرن جلوگیری کند و صرع را نیز درمان کند.
حداقل نیمی از افرادی که به تازگی مبتلا به صرع تشخیص داده شده اند، با اولین داروی خود کاملا درمان می شوند.
اگر داروهای ضد صرع نتیجه مطلوبی را ایجاد نکنند، پزشک ممکن است جراحی یا سایر روشهای درمانی را پیشنهاد دهد.
بعد از آن بیمار باید به طور منظم به پزشک خود مراجعه کند تا وضعیت و داروهای مصرفی او مورد بررسی قرار گیرد.
جراحی
جراحی برای درمان بیماری صرع
وقتی کنترل تشنج ها با دارو میسر نباشد، گزینه درمانی دیگری که ممکن است در نظر گرفته شود جراحی است.
در جراحی صرع، یک جراح قسمتی از مغز را که موجب تشنج ها شده است بر می دارد.
پزشکان معمولا وقتی جراحی را در نظر می گیرند که آزمایش ها موارد زیر را نشان داده باشند:
- منشا تشنج های بیمار قسمت کوچک و کاملا مشخصی از مغز است.
- قسمتی از مغز که قرار است عمل بر روی آن انجام شود با عملکرد های حیاتی فرد مانند گفتار، زبان، عملکردهای حرکتی، بینایی یا شنوایی فرد ارتباطی ندارد.
اگر چه بسیاری افراد بعد از یک جراحی موفق نیز برای پیشگیری از تشنج ها همچنان به بعضی دارو ها نیاز خواهند داشت، اما با این حال بیمار می تواند داروهای کمتری را با دوز کمتری مصرف کند.
در موارد بسیار اندکی، جراحی برای درمان صرع می تواند موجب عوارضی مانند تغییر دائمی در توانایی های فکری (شناختی) فرد شود.
از جراح تان درباره تجربه او، احتمال موفقیت عمل مورد نظر و احتمال بروز عوارض جانبی ناشی از آن بپرسید.
درمان های غیر دارویی بیماری صرع
به غیر ازداروها و جراحی، این درمان های بالقوه غیر دارویی، روش های درمانی جایگزینی را برای درمان صرع ارائه می دهند:
تحریک عصب واگوس برای درمان صرع
در تحریک عصب واگ یا واگوس، پزشکان یک دستگاه به نام محرک عصب واگوس را مشابه یک دستگاه تنظیم کننده ضربان قلب در زیر پوست سینه فرد قرار می دهند.
سیم های این محرک به عصب واگوس در گردن متصل می شوند. این دستگاه که با باتری کار میکند پشت سرهم انرژی الکتریکی را از طریق عصب واگوس به مغز ارسال میکند.
مشخص نیست که چگونه این روش از بروز تشنج ها جلوگیری می کند اما این وسیله می تواند معمولاً تشنج ها را 20 تا 40 درصد کاهش دهد.
پس از این درمان، بیماران همچنان نیاز به مصرف داروهای ضدصرع خواهند داشت. البته بعضی از بیماران ممکن است بتوانند دوز داروهایشان را کاهش دهند.
تحریک عصب واگوس ممکن است عوارض جانبی را داشته باشد، مانند گلودرد، خش دار شدن صدا ،کوتاه شدن نفس یا سرفه.
رژیم کتوژنیک
میزان تشنج های بعضی از کودکان مبتلا به صرع با دنبال کردن یک رژیم غذایی سخت که پر چربی و کم کربوهیدرات است کاهش پیدا کرده است.
در این رژیم غذایی که رژیم غذایی کتوژنیک نامیده می شود بدن برای تولید انرژی به جای کربوهیدرات ها، چربی ها را میسوزاند.
پس از چند سال بعضی از کودکان ممکن است بتوانند رژیم کتوژنیک را تحت نظارت دقیق پزشکان شان متوقف کنند و دیگر دچار تشنج نشوند.
اگر در نظر دارید که برای خودتان یا کودکتان از رژیم کتوژنیک استفاده کنید با پزشک مشورت کنید.
مهم است که اطمینان حاصل کنید که کودکتان هنگام دنبال کردن این رژیم غذایی دچار سوء تغذیه نمی شود.
عوارض جانبی یک رژیم کتوژنیک ممکن است شامل این موارد باشد: کمبود آب بدن، یبوست، کند شدن روند رشد به دلیل کمبود مواد مغذی و انباشته شدن اسید اوریک در خون که می تواند موجب سنگ کلیه شود.
در صورتی که رژیم به طور مناسبی تنظیم شود و تحت نظارت های پزشکی باشد، احتمال بروز این عوارض جانبی خیلی کم است.
دنبال کردن یک رژیم کتوژنیک می‌تواند یک چالش باشد. شاخص گلوکز پایین و رژیم های اصلاح شده اتکینز، گزینه‌های جایگزین سهل گیرانه تری هستند که می‌توانند در کنترل تشنج ها موثر باشند.
تحریک عمقی مغز
در تحریک عمقی مغز جراحان الکترودهایی را درون قسمت خاصی از مغز که معمولاً تالاموس است جای می دهند.
این الکترودها به یک ژنراتور که در سینه یا جمجمه قرار داده شده است متصل هستند که پالس های الکتریکی را به مغز ارسال میکند و تشنج ها را کاهش میدهد.
درمان های بالقوه در آینده
محققان در حال مطالعه بر روی بسیاری از درمانهای بالقوه جدید برای صرع هستند، مانند:
تحریک عصبی واکنشگرا
دستگاه های قابل کاشتی که مشابه دستگاه های تنظیم ضربان قلب هستند و به پیشگیری از تشنج ها کمک می کنند مورد مطالعه و بررسی قرار دارند.
این تحریک های واکنشی یا دستگاه های حلقه بسته، الگوهای فعالیت مغز را تحلیل می کنند تا تشنج ها را قبل از آنکه اتفاق بیفتند پیش بینی کنند و یک انرژی الکتریکی یا دارو را برای متوقف کردن تشنج به بدن وارد کنند.
تحریک دائمی ناحیه منشاء تشنج (تحریک زیر آستانه ای)
به نظر می رسد که تحریک زیر آستانه ای_تحریک مداوم ناحیه ای از مغز کمتر از حدی که از لحاظ فیزیکی قابل ملاحظه باشد_ موجب بهبود تشنج و کیفیت زندگی افراد مبتلا به صرع می شود.
این روش درمانی ممکن است برای کسانی موثر باشد که منشاء تشنج هایشان در جایی از مغز است که نمی توان آن را با جراحی جدا کرد زیرا بر گفتار و عملکرد های حرکتی فرد تاثیر می گذارد.
همچنین ممکن است برای کسانی مفید باشد که ویژگیهای تشنج آنها نشان میدهد که احتمال موفقیت درمان با تحریک عصبی واکنش گرا برای آنها کم است.
جراحی حداقل تهاجمی
تکنیکهای جراحی حداقل تهاجمی جدید مانند کند و سوز لیزری هدایت شده با MRI نتایج اطمیان بخشی را در کاهش تشنج ها نشان می دهند و خطرات آنها نیز نسبت به جراحی معمول مغز باز برای صرع کمتر است.
کند و سوز لیزی استریوتاکتیک یا جراحی رادیولوژیک استریوتاکتیک
برای بعضی از انواع صرع، هنگامی که عمل جراحی باز بیش از حد خطرناک باشد، کند و سوز لیزی استریوتاکتیک یا جراحی رادیولوژیک استریوتاکتیک ممکن است درمانهای موثری باشند.
در این عملها پزشکان برای کنترل بهتر تشنج ها اشعه را بر روی ناحیه منشا تشنج می تابانند تا آن بافت را تخریب کنند.
دستگاه تحریک عصبی خارجی
مشابه تحریک عصب واگوس این دستگاه عصب های خاصی را تحریک می کنند تا تکرار تشنج ها کاهش یابد.
اما برخلاف تحریک عصب واگوس این وسیله از بیرون پوشیده میشود و نیازی به هیچ جراحی برای کاشت این دستگاه نیست.
آزمایش های بالینی
مطالعات انجام شده در کلینیک ها در حال آزمایش درمانها، مداخلات یا آزمایشهایی برای پیشگیری، تشخیص، درمان یا کنترل این بیماری هستند.
درمان های خانگی و شیوه زندگی برای درمان بیماری صرع
درک بیماری می تواند به شما کمک کند که بهتر آن را کنترل کنید.
- داروهایتان را به موقع مصرف کنید. هرگز پیش از مشورت با پزشک تان، دوز دارویتان را تغییر ندهید. اگر احساس می کنید که داروهایتان باید تغییر کنند با پزشک صحبت کنید.
- خواب کافی داشته باشید. کمبود خواب می‌تواند موجب تحریک تشنج شود. حتما هر شب به اندازه کافی بخوابید.
- یک دستبند هشدار دهنده پزشکی بپوشید. این کار به پرسنل اورژانس کمک می کند که بفهمند که چگونه باید شما را درمان کنند.
- ورزش کنید. ورزش کردن می تواند به سلامتی و کاهش افسردگی کمک کند. اگر هنگام ورزش کردن خسته شدید حتمابه مقدار کافی آب بنوشید و استراحت کنید.
به علاوه، سعی کنید انتخاب های سالمی در زندگی داشته باشید، مانند کنترل استرس، محدود کردن مصرف مشروبات الکلی و ترک سیگار.
طب سنتی و اسلامی ایرانی برای درمان بیماری صرع
با دنباله روی از روش ها و سبک زندگی سنتی، اسلامی می توان با رسیدن به آرامش و سلامت جسمانی بیشتر از بروز و تشدید بیماری صرع جلوگیری کرد.
مقابله و پشتیبانی
تشنج های کنترل نشده و تاثیرات آن ها بر روی زندگی فرد، ممکن است فشار بیش از حدی را از لحاظ احساسی به فرد وارد کنند یا منجر به افسردگی شوند.
مهم است که اجازه ندهید که صرع جلوی پیشرفت شما را بگیرد. شما همچنان می توانید یک زندگی فعال و کامل داشته باشید.
برای مقابله با صرع:
- به خودتان، دوستانتان و خانواده تان در مورد صرع آموزش دهید تا آنها در مورد این بیماری بیشتر بدانند.
- سعی کنید واکنش های منفی دیگران را نادیده بگیرید. اینکه درباره صرع بیشتر بدانید به شما کمک می کند تا درباره حقایقی که در تضاد با افکار غلط موجود در مورد این بیماری هستند بیشتر آگاه شوید.
سعی کنید همیشه حس شوخ طبعی تان را حفظ کنید.
- تا حد ممکن زندگی مستقلی داشته باشید. در صورت امکان به کار کردن ادامه دهید اگر نمی توانید به خاطر تشنج هایتان رانندگی کنید، از وسایل نقلیه عمومی که در نزدیکی شما هستند استفاده کنید.
اگر اجازه رانندگی کردن ندارید شاید بهتر باشد که به شهر دیگری بروید که سیستم حمل و نقل عمومی بهتری دارد.
- پزشکی را پیدا کنید که او را دوست داشته باشید و با او احساس راحتی کنید.
- سعی کنید که مدام نگران شروع تشنج نباشید.
- یک گروه حامی مبتلایان به صرع پیدا کنید تا با افرادی ملاقات کنید که وضعیت شما را درک می کنند.
اگر تشنج هایتان آنقدر شدید است که نمی توانید خارج از خانه کار کنید، هنوز هم راه هایی وجود دارد که بتوانید احساس مفید بودن کنید و با مردم در ارتباط باشید.
شاید بهتر باشد کار کردن در منزل را در نظر بگیرید.
افرادی که با آنها کار یا زندگی می کنید را با روش درست کنترل تشنج آشنا کنید تا در صورتی که هنگام وقوع یک تشنج کنار شما بودند، به شما کمک کنند.
شاید بهتر باشد پیشنهادات زیر را به آنها بدهید:
- به دقت فرد را به یک پهلو بچرخانید.
- چیز نرمی را زیر سر او قرار دهید.
- گردن بند های سفت را باز کنید.
- سعی نکنید که انگشتان تان یا هر چیز دیگری را داخل دهان آن شخص کنید. هیچکس تا به حال زبانش را در حین تشنج نخورده است_ این از نظر فیزیکی غیر ممکن است.
- سعی نکنید جلوی تشنج فرد را بگیرید.
- اگر شخص در حال حرکت کردن یا تکان خوردن است اجسام خطرناک را از او دور کنید.
- در کنار آن شخص بمانید تا پرسنل پزشکی برسد.
- حواستان به دقت به آن شخص باشد تا بتوانید جزئیاتی را درباره آنچه اتفاق افتاده است بازگو کنید.
- زمان تشنج ها را مشخص کنید.
- در هنگام تشنج آرامش خود را حفظ کنید.
ایجاد آمادگی قبل از ملاقات با پزشک
شما احتمالاً ابتدا به پزشک خانوادگی تان یا یک پزشک عمومی مراجعه خواهید کرد.
اما در بعضی موارد وقتی برای تنظیم یک قرار ملاقات تماس میگیرید، ممکن است فوراً به یک فرد متخصص مانند یک پزشک آموزش دیده در زمینه مشکلات سیستم عصبی (نورولوژییست) یا یک نورولوژیست آموزش دیده در مورد بیماری صرع (متخصص صرع) ارجاع داده شوید.
از آنجا که قرار ملاقات ها ممکن است کوتاه باشند و چون اغلب حرف‌های زیادی برای گفتن وجود دارد، بهتر است که خود را از قبل برای قرار ملاقات آماده کنید.
در اینجا مواردی ارائه می شوند که به شما کمک می کنند تا برای قرار ملاقات تان آماده شوید و بدانید که باید از پزشکتان چه انتظاری داشته باشید.
کارهایی که می توانید انجام دهید
- یک تقویم از جزئیات تشنج هایتان داشته باشید. هر بار که یک تشنج اتفاق می افتد، زمان، نوع تشنجی که تجربه کرده اید و اینکه چقدر طول کشیده است را یادداشت کنید.
همچنین هرگونه اتفاق یا شرایطی را که ممکن است موجب تحریک تشنج تان شده باشد را یادداشت کنید، مانند فراموش کردن مصرف دارو، کمبود خواب یا افزایش استرس.
از افرادی که شما را هنگام تشنج هایتان دیده اند، مانند خانواده، دوستان و همکاران تان سوال کنید تا بتوانید اطلاعاتی که ممکن است خودتان ندانید را نیز یادداشت کنید.
- از محدودیت هایی که باید پیش از قرار ملاقات اعمال کنید مطلع شوید. در زمان گرفتن وقت ملاقات درباره محدودیت هایی که باید قبل از ملاقات اعمال کنید، مانند محدودیت های رژیم غذایی بپرسید.
- اطلاعات کلیدی شخصی تان را یادداشت کنید مانند اصلی ترین استرس ها یا تغییرات جدید در زندگی.
- لیستی از تمام داروها، ویتامین ها یا مکمل هایی که مصرف می کنید را تهیه کنید.
- یکی از اعضای خانواده یا یک دوست را به همراه خود ببرید. گاهی اوقات سخت است که تمام اطلاعاتی که در طول یک ملاقات به شما ارائه می شود را به یاد بسپارید.
کسی که شما را همراهی میکند ممکن است چیزی را به یاد آورد که شما متوجه نشده اید یا فراموش کرده اید.
همچنین از آنجا که شما ممکن است هنگام دچار شدن به تشنج متوجه هر آنچه که اتفاق می افتد نباشید پزشکتان ممکن است بخواهد از شخصی که شما را در آن حال مشاهده کرده است سوالاتی را بپرسد.
- سؤالاتی که می خواهید بپرسید را از پیش آماده کنید. آماده کردن لیستی از سوال ها کمک می کند تا از زمان ملاقات خود بیشترین بهره را ببرید.
موارد زیر، سوال های اصلی هستندکه می توانید درباره صرع از پزشک بپرسید:
- علت احتمالی تشنج های من چیست؟
- به انجام چه آزمایش هایی نیاز دارم؟
- آیا صرع من احتمالا موقتی است یا مزمن است؟ چه روش درمانی را پیشنهاد می کنید؟
- چه گزینه های جایگزینی برای روش اصلی که پیشنهاد می دهید وجود دارد؟
- چگونه میتوانم مطمئن شوم که اگر دوباره دچار تشنج شدم آسیبی به خود نمی زنم؟
- من این مشکلات و بیماری های دیگر را نیز دارم. چگونه می توانم تمام آنها را به بهترین شکل کنترل کنم؟
- آیا نیاز است که از محدودیت‌های خاصی پیروی کنم؟
- آیا باید به یک متخصص مراجعه کنم؟ هزینه ها به چه صورت است و آیا بیمه آن را پوشش می دهد؟
- آیا گزینه جایگزین ژنریک برای داروهایی که تجویز می کنید وجود دارد؟
- آیا بروشور ها یا پرینت های دیگری مثل آن وجود دارد که بتوانم به خانه ببرم؟ چه سایت هایی را پیشنهاد می دهید؟
علاوه بر سوالاتی که برای پرسیدن از پزشک آماده کرده‌اید، در حین ملاقات‌ها هرجا که متوجه چیزی نشدید، در پرسیدن تعلل نکنید.
آنچه از پزشک میتوانید انتظار داشته باشید
- پزشک شما احتمالا سوال هایی مانند موارد زیر را از شما خواهد پرسید:
- چه زمانی برای اولین بار دچار تشنج شدید؟
- آیا به نظر می رسد که شرایط یا اتفاقات خاصی موجب تشنج‌هایتان می شوند؟
- آیا قبل از شروع یک تشنج حس مشابهی دارید؟
- آیا تشنج هایتان مکرر یا گهگاهی بوده اند؟
- چه چیزهایی، اگر وجود دارند، به نظر می رسد که موجب بهبود تشنج‌هایتان می شوند؟
- چه چیزهایی، اگر وجود دارند، به نظر می رسد که موجب تشدید تشنج‌هایتان می شوند؟
کارهایی که می توانید در این فاصله انجام دهید
بعضی فعالیتها و شرایط خاص می‌توانند موجب تحریک تشنج ها شوند. بنابراین مفید خواهد بود که:
- از مصرف بی رویه مشروبات الکلی خودداری کنید
- از مصرف نیکوتین اجتناب کنید
- به اندازه کافی بخوابید
- استرس را کاهش دهید
همچنین مهم است که قبل از ملاقات با پزشک شروع به ثبت اطلاعاتی درباره تشنج‌هایتان کنید.
کلینیک فیزیوتراپی دایان واقع در شمال تهران و خیابان دولت، توانبخشی Rehabilitation در فیزیوتراپی، درمان های دستی و سوزن خشک یا درای نیدلینگ را به عنوان بخشی از خدمات فیزیوتراپی خود ارائه می دهد.
این روش های درمانی میتوان به تسکین دردهای بدن کمک کرده و باعث بهبودی آن ها شود.
علاوه بر موارد فوق نوروفیدبک و بیوفیدبک نیز در این کلینیک انجام میگیرد.
